श्लोक २३ व २४ वा
द्वारकां हरिणा त्यक्ता, समुद्रोऽप्लावयत्क्षणात् ।
वर्जयित्वा महाराज, श्रीमद्भगवदालयम् ॥२३॥
नित्यं सन्निहितस्तत्र भगवान् मधुसूदनः ।
स्मृत्याऽशेषाशुभहरं, सर्वमङगलमङगलम् ॥२४॥
द्वारका सांडूनि गेला श्रीकृष्ण । तेथें समुद्र येऊनि आपण ।
बुडविली न लागतां क्षण । पळाले जन हाहाभूत ॥८९॥
द्वारका बुडविली संपूर्ण । राखिलें भगवंताचें स्थान ।
जो आला पाताळींहून । कुशनिर्दळण करावया ॥२९०॥
तें भगवंताचें स्थान । समुद्र न करीचि निमग्न ।
तेथें हरीचें सन्निधान । नित्य जाण स्फुरद्रूप ॥९१॥
ज्याचें करितांचि स्मरण । महापातकां निर्दळण ।
सकळ मंगळाचें आयतन । तें हरीचें स्थान उरलें असे ॥९२॥
ते द्वारकेमाजीं नित्यपूजा । अद्यापि होतसे गरुडध्वजा ।
ऐक परीक्षिती महाराजा । तें अधोक्षजाचें स्थान ॥९३॥