श्लोक १३ वा
वैशारद्येक्षयासङ्ग शितया छिन्नसंशयः ।
प्रतिबुद्ध इव स्वप्नान् नानात्वाद् विनिवर्तते ॥१३॥
विवेंकें बुद्धि अतिसंपन्न । त्यासी उपजे नित्यानित्यज्ञान ।
परी तें खिरंगटलें असे जाण । वैराग्येंवीण वाढेना ॥२७॥
विवेकेंवीण वैराग्य गहन । तें केवळ आंधळें जाण ।
तेणें आपुलें निजात्मपतन । अंधकूपीं जाण तें पडे ॥२८॥
मातलें हातिरूं अंध । सैरा धांवे सुबद्ध ।
नेणें निजात्मपतनबाध । तेवीं वैराग्य मंद विवेकेंवीण ॥२९॥
जेथ विवेकवैराग्यसंयोग । तेथ नित्यसंग्रहो अनित्यत्याग ।
तेंचि सद्विद्यालक्षण खड्ग । झळकत चांग नैराश्यें ॥४३०॥
तेंचि गुरुवचनसाहाणेसी । लावूनि अतितीक्ष्ण केलें त्यासी ।
घायें छेदिलें संशयासी । संकल्पविकल्पेंसीं समूळ ॥३१॥
असंभावना विपरीतभावना । निःशेष तुटलिया वासना ।
निजस्वरूपीं तेव्हां जाणा । जागेपणा तो आला ॥३२॥
जो अविद्यालक्षण दीर्घ स्वप्न । नानात्वें भोगिता आपण ।
तो अद्वैतीं जागा जाला जाण । कृपा थापटन गुरुवचनें ॥३३॥
तेव्हां नानात्वासीं नाहीं ठावो । मी माझें हें झालें वावो ।
फिटला अविद्याभेद संदेहो । आत्मानुभवो तो भोगी ॥३४॥
जागा झाल्या स्वप्न भासे । परी तें मिथ्या झालें अनायासें ।
मुक्तासी जग तैसें दिसे । यालागीं तेणें दोषें अलिप्त ॥३५॥
एवं मुक्ताचें जें जें वर्तन । तें अलिप्तपणें ऐसें जाण ।
कथं वर्तते हा प्रश्न । प्रसंगें लक्षण सांगितलें ॥३६॥
कथं विहरेत् या प्रश्नाचें । उत्तर ऐकावया साचें ।
उदित मन उद्धवाचें । जाणोनि जीवींचें हरि बोले ॥३७॥