श्लोक ८ वा
नाहं वेदाभिनिर्मुक्तः, सूर्योवाऽभ्युदितोऽमुया ।
मुषितो वर्षपूगानां, बताहानि गतान्युत ॥८॥
नरदेहाचा आयुष्यक्षण । न मिळे देतां कोटी सुवर्ण ।
तें म्यां नाशिलें संपूर्ण । आपणया आपण नाडिलें ॥१९॥
साधूंचिया निजस्वार्था । साधूनि द्यावया उगवे सविता ।
निमेषोन्मेषें परमार्था । साधक तत्त्वतां साधिती ॥१२०॥
तोचि सविता सकामासी । आयुष्य हरी अहर्निशीं ।
हें न कळे ज्याचें त्यासी । नरकपातासी निजमूळ ॥२१॥
पुढिलांची गोठी ते कायसी । मीच नाडलों उर्वशीपासीं ।
र्हास झाला आयुष्यासी । हे हानि कोणासी सांगावी ॥२२॥
जनांचिया हितासी वहिला । सूर्यो अनुदिनीं उगवला ।
तें मी नेणेंचि दादुला । उर्वशीकामें भुलला उन्मत्त ॥२३॥
सूर्याचा उदयो अस्तमान । वर्षेंही लोटल्या नाहीं ज्ञान ।
करितां उर्वशी-अधरपान । तेणें मदें संपूर्ण मातलों ॥२४॥
मद्यमदु उतरे दिनांतीं । धनमदु जाय निधनस्थितीं ।
तारुण्यमदु जाय क्षीणशक्ती । स्त्रीमदप्राप्ती कदा नुतरे ॥२५॥
नरदेहाची आयुष्यकथा । पुढती दुर्लभ न लभे हाता ।
जळो हे उर्वशी देवकांता । इणेंचि तत्त्वत्तां नागविलों ॥२६॥
मी निर्भय रक्षिता सर्वांसी । त्या मज नागविलें उर्वशीं ।
हे लाज सांगों कोणापाशीं । उकसाबुकसीं स्फुंदत ॥२७॥
माझ्या निजहिताचा चोरु । हे उर्वशी जीवें मारुं ।
सवेंचि उपजला विचारु । येथ मीचि पामरु अविवेकी ॥२८॥
मग म्हणे कटकटा । सृष्टीमाजीं मी करंटा ।
आयुष्य नाशिलें कामचेष्टा । अपाव मोठा मज झाला ॥२९॥
मग आक्रंदे अतिगर्जोनी । कामें नागविलों आयुष्य हरोनी ।
यहीहोनि अधिक हानी । पाहतां ये जनीं असेना ॥१३०॥