श्लोक १६ वा
एको नारायणो देवः पूर्वसृष्टं स्वमायया ।
संहृत्य कालकलया कल्पान्त इदमीश्वरः ॥१६॥
नारांचे आश्रयस्थान । यालागीं बोलिजे 'नारायण' ।
जीवाचें तोचि जीवन । स्वामी नारायण सर्वांचा ॥१८०॥
ऐसा एक नारायण । तेणें पूर्वी जग स्रजिलें जाण ।
उपकरणसामग्रीवीण । केलें निर्माण जगाचे ॥८१॥
एकलेनि सामग्रीवीण । केवीं केलें जग संपूर्ण ।
स्वमाया क्षोभवूनि जाण । करी निर्माण जगाचें ॥८२॥
ते निजमायेच्या पोटीं । असंख्य जीवसामग्रीच्या कोटी ।
ते माया अवलोकिली दृष्टीं । तोचि उठाउठी निजकाळू ॥८३॥
ऐसी निजमाया अवलोकिली । ते निजांगावरी नांदविली ।
परी अंगीं लागों नाहीं दिधली । हे अलिप्तता केली तो जाणे ॥८४॥
धुई दाटली आकाशीं । आकाश नातळे धुईसी ।
तैसी निजांगे वाढवूनि मायेसी । अलिप्त तियेसी वर्ततू ॥८५॥
उदकें कमळिणी वाढिन्नली । ते जळ आवरी निजदळीं ।
तैसी माया आनंदू आकळी । चित्सत्ता मोकळी सदंशेंसीं ॥८६॥
स्वमायेसी जो अधिष्ठान । मायेसी नांदावया तोचि भुवन ।
एवं मायानियंता नारायण । सत्य जाण सर्वथा ॥८७॥
रजोगुण स्रजी सृष्टीसी । सत्त्वगुण प्रतिपाळी तिसी ।
कल्पांतीं क्षोभोनि तमोगुणासी । काळरूपेंसीं संहारी ॥८८॥
हे मायेची क्षोभक शक्ती । असे नारायणाचे हातीं ।
यालागीं संहारिता अंतीं । ईश्वरु म्हणती या हेतू ॥८९॥