श्लोक ११ वा
दोषबुद्ध्योभयातीतो निषेधान्न निवर्तते ।
गुणबुद्ध्या च विहितं न करोति यथार्भकः ॥११॥
गुणदोषातीत ज्ञाता । तो निषेधीं न वर्ते सर्वथा ।
परी भ्यालेपण चित्ता । नाहीं तत्वतां तयासी ॥१२०॥
तो विहितही कर्म करी । तेथ गुणत्वें बुद्धि न धरीं ।
कुलालचक्राचियेपरी । पूर्वसंस्कारीं वर्तत ॥२१॥
संकल्पु नाहीं वृत्तीं । हेतू स्फुरेना चित्तीं ।
ऐसीं कर्में ज्ञाते करिती । शरीरस्थितीं केवळ ॥२२॥
तेथ सत्कर्म सिद्धी गेलें । तेणें फुगेना म्यां हें केलें ।
अथवा माझारीं विकळ पडिलें । तेणें तगमगिलेंपण नाहीं ॥२३॥
निद्रितामागें बैसला वाघु । अथवा पुढें आला स्वर्गभोगु ।
त्यासी नाहीं रागविरागु । तैसा लागु ज्ञात्याचा ॥२४॥
गुणदोषीं चित्तवृत्ती । सांडोनिया सहजस्थिती ।
बाळकें जेवीं क्रीडती । तैशी स्थिति ज्ञात्याची ॥२५॥
अभिमानें कर्मप्राप्ती । त्या अभिमानातें त्यागिती ।
मग निरभिमानें केवीं वर्तती । कर्मस्थिती त्यां न घडे ॥२६॥
ऐसा विकल्पु जरी करिसी । ते स्थिति न कळे इतरांसी ।
निरभिमानता स्वानुभवेंसी । केवीं येरासी कळेल ॥२७॥
देह प्रारब्धाचेनि मेळें । स्वभावें सर्व कर्मीं चळे ।
तेथ अज्ञानाचेनि बळें । अभिमानु खवळे मी कर्ता ॥२८॥
तेथ गुरुवाक्यानुवृत्ती । अभ्यासूनि यथानिगुतीं ।
अज्ञानेंसहित निरसिती । अभिमानस्थिति निजबोधें ॥२९॥
शेष- प्रारब्धाचेनि मेळें । निरभिमानें देह चळे ।
ज्ञाते कर्में करिती सकळें । जाण केवळें शारीरें ॥१३०॥
केवळ शारीरें कर्में होतीं । तींच अहेतूक बोलिजेती ।
अर्भकदृष्टांतें उपपत्ती । हेचि स्थिति सांगितली ॥३१॥
निरभिमानाचीं लक्षणें । कृष्ण उद्धवातें ऐक म्हणे ।
येरु आनंदला अंतःकरणें । सादरपणें परिसतू ॥३२॥