श्लोक २८ वा
नूनं मे भगवांस्तुष्टः सर्वदेवमयो हरिः ।
येन नीतो दशामेतां निर्वेदश्चात्मनः प्लवः ॥२८॥
मी पूर्वी होतों अतिअभाग्य । आतां झालों अतिसभाग्य ।
मज तुष्टला श्रीरंग । विवेकवैराग्य पावलों ॥३६॥
माझें संचित जें कां धन । तेंचि माझें मुख्य अज्ञान ।
तें हरीनें हरोनि आपण । कृपा पूर्ण मज केली ॥३७॥
भक्तांचें अज्ञान हरी । याचिलागीं नांवें तो ’हरी’ ।
तेणें कृपा करुन पुरी । विवेक अंतरीं उपजविला ॥३८॥
वैराग्य विवेकावीण आंधळें । विवेक वैराग्यावीण पांगळें ।
ते माझे हृदयीं जावळीं फळें । एक वेळे उपजविलीं ॥३९॥
ऐशी हरीनें कृपा करुनी । माझें धनेंसीं अज्ञान हरुनी ।
विवेक वैराग्य यें दोनी । माझे हृदयभुवनीं प्रकाशिलीं ॥४४०॥
परी कोणे काळें कोणे देशीं । कोण समयविशेषीं ।
हरि कृपा करितो कैशी । हें कोणासी कळेना ॥४१॥
भक्तांचें हरावया चित्त । हरि हरितो त्यांचें वित्त ।
वित्तत्यागें करुनि सुचित । दे विवेकयुक्त वैराग्य ॥४२॥
ऐसें घेतेदेतें विंदान । ब्रह्मादिकां अतर्क्य जाण ।
यालागीं तो भगवंत पूर्ण । त्यासी साशी गुण वशवर्ती ॥४३॥
त्याचें अचिंत्यानंतरुप । परी मजलागीं झाला सकृप ।
माझें धनेंसीं निरसूनि पाप । ज्ञानदीप उजळला ॥४४॥
हो कां कृपा उपजली भगवंता । परी म्यां वंचिल्या यज्ञदेवता ।
त्या क्षोभल्या करिती घाता । हेंही सर्वथा घडेना ॥४५॥
करीं चक्र धगधगित । ज्याचा पाठिराखा हरि समर्थ ।
विघ्नाचा वारा न रिघे तेथ । देव वंदीत तयासी ॥४६॥
देवीं वंदूनि प्रल्हादासी । शांत करविलें नृसिंहासी ।
तो पाठिराखा नरहरि ज्यासी । विघ्न त्यापाशीं रिघे केवीं ॥४७॥
जेणें देवांचिया कोडी । क्षणें सोडविल्या बांदवडी ।
त्याचे भक्तांची लोंव वांकडी । देवें बापुडीं केवीं करिती ॥४८॥
जो सकळ देवांचा नियंता । ज्याचे चरण देव वंदिती माथां ।
तो भगवंत साह्य असतां । विघ्न सर्वथा बाधीना ॥४९॥
ज्याचेनि बळें वाढले देव । देव जयाचे अवयव ।
तो हरि तुष्टला स्वयमेव । तेथ विघ्नसंभव कोणाचा ॥४५०॥
सर्वदेवमय श्रीहरी । इंद्रचंद्ररुपें माझा हरी ।
ऐशिया मज दीनावरी । विघ्न संसारीं असेना ॥५१॥
ऐशिये कृपेचें कारण । ये जन्मीं नाहीं साधन ।
हें माझें पूर्वील जुनें ऋण । देवापाशीं जाण ठेविलें होतें ॥५२॥
पूर्वीं कोण जन्मीं कोण देशीं । तीर्थक्षेत्रीं कोण वंशीं ।
कोण आचरलों सत्कर्मासी । तेणें हृषीकेशी तुष्टला ॥५३॥
मातें अतिदुःखी देखोन । हरि तुष्टला कृपापूर्ण ।
त्याचे कृपेस्तव जाण । विवेकसंपन्न मी झालों ॥५४॥
हो कां धनक्षयें झालें दुःख । तेणें दुःखें पावलों निजसुख ।
भवाब्धि तरावया देख । वैराग्यविवेक दृढ तारुं ॥५५॥;
हरिखें वोसंडूनि ब्राह्मण । म्हणे उरले आयुष्येनि जाण ।
वृथा जावों नेदीं अर्ध क्षण । करीन निर्दळण सुखदुःखां ॥५६॥