श्लोक २८ वा
ततो भजेत मां प्रीतः, श्रद्धालुर्दृढनिश्चयः ।
जुषमाणश्च तान्कामान्दुःखोदर्कांश्च गर्हयन् ॥२८॥
त्यागावया नाहीं सामर्थ्यशक्ती । त्यासी विषयभोग जेव्हां येती ।
ते भोगी ऐशिया रीतीं । जेवीं श्रृंगारिती सुळीं द्यावया ॥४६॥
त्यांसी केळें साखर चोखटी । दूधतूप लावितां ओंठीं ।
शूळ भरेल या भोगापाठीं । तो धाक पोटीं धुकधुकी ॥४७॥
तेवीं विषय भोगितां जाण । पुढें निरय अतिदारुण ।
मज कां विसरला नारायण । मधुसूदन माधव ॥४८॥
मी पडिलों विषयबंदिखानीं । वेगीं पावें गरुडा वळंघोनी ।
कृपाळुवा चक्रपाणी । मजलागोनी सोडवीं ॥४९॥
विषयमहाग्रहाचे तोंडीं । मी सांपडलों बडिशपिंडी ।
गजेंद्राचेपरी तांतडीं । घालीं उडी मजलागीं ॥३५०॥
धांव पाव गा गोविंदा । निवारीं माझी विषयबाधा ।
उपेक्षूं नको मुकुंदा । घेऊनि गदा धांव वेगीं ॥५१॥
तूं अडलियांचा सहाकारी । भक्तकाजकैवारी ।
मज बुडतां विषयसागरीं । वेगें उद्धरीं गोविंदा ॥५२॥
मी पडिलों विषयसागरीं । बुडविलों कामलोभलहरीं ।
क्रोधें विसंचिलों भारी । अभिमानसुसरीं गिळियेलों ॥५३॥
तूं दीनदयाळ श्रीहरी । हें आपुलें बिरुद साच करीं ।
मज दीनातें उद्धरीं । निजबोधकरीं धरोनियां ॥५४॥
हे विषयबाधा अतिगहन । कां पां न पवे जनार्दन ।
येणें अट्टाहासें जाण । करी स्मरण हरीचें ॥५५॥
न सुटे विषयवज्रमिठी । पडिलों कामदंष्ट्रांचिये पोटीं ।
कांहीं केलिया न सुटे मिठी । आतां जगजेठी धांव वेगीं ॥५६॥
ऐसा निजभक्तांचा धांवा । क्षणही मज न साहवे उद्धवा ।
माझी कृपा होय तेव्हां । पूर्ण स्वभावा अनुतापें ॥५७॥
उद्धवा जेथ अनुताप नाहीं । तेथ माझी कृपा नव्हे कहीं ।
कृपेचें वर्म हेंच पाहीं । जैं अनुताप देहीं अनिवार ॥५८॥
माझे कृपेवीण निश्चितीं । कदा नुपजे माझी भक्ती ।
माझी झालिया कृपाप्राप्ती । अनन्यभक्ती तो करी ॥५९॥
माझे कृपेचें लक्षण । प्राप्त विषय भोगितां जाण ।
न तुटे माझें अनन्य भजन । ’पूर्ण कृपा’ जाय या नांव ॥३६०॥
मग चढत्या वाढत्या प्रीतीं । नीच नवी करी माझी भक्ती ।
देह गेह स्त्री पुत्र संपत्ती । वेंची माझे प्रीतीं धनधान्य ॥६१॥
माझे भक्तीलागीं आपण । सर्वस्व वेंची हें नवल कोण ।
स्वयें वंचीना जीवप्राण । ऐसें अनन्यभजन सर्वदा ॥६२॥
माझ्या भजनाची अतिप्रीती । स्मरण न सांडी अहोरातीं ।
माझा विसर न पडे चित्तीं । त्याची फळप्राप्ती हरि सांगे ॥६३॥