श्लोक २२ वा
तत्र भागवतान् धर्मान् शिक्षेद्गुर्वात्मदैवतः ।
अमाययाऽनुवृत्त्या यैस्तुष्येदात्मात्मदो हरिः ॥२२॥
वरीवरी दिसती सात्विक । भीतरीं विकल्पी शिष्य एक ।
एक ते केवळ दांभिक । एक ज्ञानठक अतिधूर्त ॥२५॥
एक ते केवळ प्रतिष्ठाकाम । एकासी पूज्यतेचा संभ्रम ।
एकासी जाणिवेचा आक्रम । एकाचे पोटीं भ्रम महासिद्धीचा ॥२६॥
एक वाग्वादी वाजट । एक अतिशयेंसीं कर्मठ ।
एक केवळ कर्मनष्ट । आम्ही ब्रह्मनिष्ठ अभिमानें ॥२७॥
एका आवडे वायुधारण । एका आसनजयाभिमान ।
एकाचें संशयी मन । विश्वास पूर्ण दृढ नाहीं ॥२८॥
एक आदरें उपदेशु घेती । मग होय नव्हे विकल्प चित्तीं ।
ऐशा अनेक शिष्यपंक्ती । ते जाण निश्चितीं मायिक ॥२९॥;
आतां जे कां अमायिक । शोधितसत्वाचे सात्विक ।
मुख्य परमार्था साधक । जे अवंचक सर्वस्वें ॥३३०॥
जे गुरुचरणाचे अंकिले । जे गुरुवाक्या जीवें विकले ।
सद्गुरुलागीं वहिलें । सर्वस्व आपुलें वोवाळिती ॥३१॥
जो सद्गुरुच्या बोलावरी । जीविताची कुरवंडी करी ।
जो गुरुआज्ञेबाहेरी । तिळभरी हों न शके ॥३२॥
सद्गुरुतें मनुष्यबुद्धी । पाहोंचि नेणे जो त्रिशुद्धी ।
सेवेलागीं निरवधी । हर्षानंदीं तत्पर ॥३३॥
निजभावार्थें सादर । सेवेलागीं अतितत्पर ।
शरीर आठही प्रहर । अणुमात्र वंचीना ॥३४॥
उंच अथवा नीच काम । म्हणों नेणे मनोधर्म ।
गौण करोनि नित्यकर्म । मानी उत्तमोत्तम गुरुसेवा ॥३५॥
सेवेलागीं निष्कपट । नित्य निजभावें चोखट ।
जंव जंव सेवा पडे सदट । तंव तंव उद्भत उल्हासु ॥३६॥
सच्छिष्य असच्छिष्य समुदावो । सद्गुरुसी सारिखेचि पहा वो ।
ज्याचे हृदयीं जैसा भावो । तैसा पहा हो फळभोग ॥३७॥
भावेषु विद्यते देवो’ । हा उपदेशीं मुख्य निर्वाहो ।
आपुला आपणया भावो । फळभोग पहा हो भोगवी ॥३८॥
चुकवावया मृत्यूचा ठावो । जाणिवे आणितां निजभावो ।
हिरण्यकशिपु नाडला पहा हो । संधी साधोनि देवो निर्दळी त्यासी ॥३९॥
तेथेंचि प्रर्हादाचा भावो । मज रक्षिता देवाधिदेवो ।
त्यासी साक्षेपें मारितां रावो । मरणचि वावो भावार्थें केलें ॥३४०॥
परमार्थीं जें जाणपण । ते जाणावी नागवण ।
यालागीं सद्भावें जो संपूर्ण । तो जन्ममरणछेदकु ॥४१॥
मी शिष्यपरीक्षकु ज्ञाता । हे सद्गुरुसी नाहीं अहंता ।
तेथें जैशी त्याची भावार्थता । तैशा तैशा अर्था तो पावे ॥४२॥
हें असो सच्छिष्याचा सद्भावो । राया अभिनव कैसा पहा हो ।
गुरु ब्रह्म ऐक्यभावो । निजनिर्वाहो निष्टंक ॥४३॥
माझ्या इंद्रियवृत्ती चाळिता । सद्गुरु ’निजात्मा’ मजआंतौता ।
बाह्य सेवेलागीं सर्वथा । ’ब्रह्ममूर्ति’ तत्त्वतां सद्गुरु मानी ॥४४॥
सद्गुरुचरणीं आपण । चित्त-वित्त-जीवितेंसीं पूर्ण ।
करुनि घाली आत्मार्पण । सर्वस्वें संपूर्ण सर्वभावें ॥४५॥
तेथें संतुष्टला स्वामी पूर्ण । तोही सर्वस्वें भुलोन ।
आवडी निजांगें आपण । सेवका आधीन स्वामी होये ॥४६॥
आत्मार्पण करितां बळी । द्वारीं द्वारपाळ जाहला वनमाळी ।
ऐसी भजनभावाची नवाळी । सेवकाजवळी स्वामी तिष्ठे ॥४७॥
एवढी ये अगाध प्रीती । उत्तम भक्त स्वयें पावती ।
भाळ्याभोळ्यां हेचि स्थिती । कैशा रीती आतुडे ॥४८॥
याचिलागीं सद्गुरुपाशीं । शरण रिघावें सर्वस्वेंशीं ।
तो संतोषोनियां शिष्यासी । भजनधर्मासी उपदेशी ॥४९॥
जेणें भजनें भगवंत । भजोनि जाहले उत्तम भक्त ।
ते भागवतधर्म समस्त । शिकावे निश्चित सद्भावेंसीं ॥३५०॥
मुख्य भागवतधर्मस्थिती । अवश्य करावी सत्संगती ।
हेंचि सद्गुरु उपदेशिती । असत्संगतित्यागार्थ ॥५१॥;