श्लोक ५ वा
आदावभूच्छतधृती रजसाऽस्य सर्गे विष्णुः स्थितौ क्रतुपतिर्द्विजधर्मसेतुः ।
रुद्रोऽप्ययाय तमसा पुरुषः स आद्य । इत्युद्भवस्थितिलयाः सततं प्रजासु ॥५॥
तोचि आदिकल्पीं उत्पत्ती । रजोगुणें राजसा शक्तीं ।
स्वयें झाला शतधृती । 'ब्रह्मा' म्हणती जयातें ॥५७॥
एवं ब्रह्मरूपें उत्पत्ति । सृजिता झाला राजसा शक्तीं ।
तेथें प्रतिपाळावया स्वधर्मस्थिति । सत्त्वगुणें निश्चितीं 'श्रीविष्णु' जाहला ॥५८॥
तो द्विजधर्मप्रतिपाळणु । यज्ञभोक्ता श्रीविष्णु ।
देखतां धर्माचा अवगुणु । अवतरे नारायणु नानावतारीं ॥५९॥
तोचि ये सृष्टीचे प्रांतीं । तमोगुणें तामसा शक्तीं ।
स्वयें जाहला 'रुद्रमूर्ति'। सकळ कल्पांतीं निर्दाळितु ॥६०॥
जो शेताची पेरणी करी । तोचि राखे देखे सोकरी ।
तोचि वाळलियावरी । संवगणी करी सर्वांची ॥६१॥
तेवीं उत्पत्तिकाळीं तोचि ब्रह्मा । स्थितिकाळीं तोचि विष्णुनामा ।
प्रळयाकाळींही रुद्रपमा । ये पुरुषोत्तमा तेचि नामें ॥६२॥
यालागीं तो आदिकर्ता । श्रुतिशास्त्रीं दृढ वार्ता ।
दक्षकश्यपादिकां कर्तव्यता । त्यांसी समर्थता याचेनि ॥६३॥
यापरी विचारितां । हाचि एक सकळ कर्ता ।
यावांचून कर्तव्यता । अणुमात्रता नव्हे आना ॥६४॥
जो सृष्टीपूर्वीं स्वयंभ असे । जेणें उत्पत्तिस्थितिप्रळयो भासे ।
तोचि आदिकर्ता अनायासें । तोचि निजांशें पुरुषावतारु ॥६५॥
ऐक राया अतिविचित्र । जें परिसतां पुण्य पवित्र ।
तो नारायणाचा अवतार । ज्याचें चरित्र अलोलिक ॥६६॥