श्लोक ११ वा
सन्धोपास्त्यादिकर्माणि, वेदेनाचोदितानि मे ।
पूजां तैः कल्पयेत्सम्यक्, सङकल्पः कर्मपावनीम् ॥११॥
वर्णाश्रमनिजविधींसीं । वेदें संध्या बोलिली जैसी ।
ते ते वर्णाश्रमीं संध्या तैसी । नित्य नैमित्येंसीं करावीं ॥९०॥
वेदोक्त आचरावें सत्कर्म । निःशेष त्यागावें निषिद्ध काम्य ।
या नांव शुद्ध स्वधर्म । उत्तमोत्तम अधिकारु ॥९१॥
वेदोक्त सांडणें स्वकर्म । हाचि मुख्यत्वें अतिअधर्म ।
हाता आलिया परब्रह्म । न त्यागितां कर्म स्वयें राहे ॥९२॥
स्वयें स्वधर्म जो सांडणें । तेंचि अधर्माचं मुख्य ठाणें ।
स्वधर्में चित्तशुद्धि साधणें । यालागीं त्यागणें अहंता ॥९३॥
तेथें स्वधर्मकर्म आचरतां । ऐसा भाव उपजे चित्ता ।
’मी नव्हें एथ कर्मकर्ता । फळभोक्ता मी नव्हें’ ॥९४॥
देह जड मूढ अचेतन । त्यासी चेतवी जनीं जनार्दन ।
तेथ माझें मीपण कर्तेपण । सर्वथा जाण रिघेना ॥९५॥
या बुद्धीं जें कर्माचरण । तें भावार्थें भावीं ब्रह्मार्पण ।
यापरी निरभिमान । माझें उपासन साधकां ॥९६॥;
माझी प्रतिमा पूजाविधान । तें प्रथम माझें पूजास्थान ।
तें प्रतिमाक्रियालक्षण । ऐक संपूर्ण उद्धवा ॥९७॥