श्लोक २५ वा
सर्वत्रात्मेश्वरान्वीक्षां कैवल्यमनिकेतताम् ।
विविक्तचीरवसनं सन्तोषं येनकेनचित् ॥२५॥
सद्गुरुवचनविश्वासें । मानी सर्वत्र परमात्मा ऐसें ।
तेचि निजबुद्धी निश्चयवशें । निजमानसें विवंची ॥७७॥
मजमाजीं परमात्मा वसे । तेणें स्थूळदेहो वर्ततसे ।
त्याचेनि पूर्ण चित्प्रकाशें । जग भासे जगद्रूपें ॥७८॥
तेणें निजात्मप्रकाशें । माझे दृष्टीसी दृश्य दिसे ।
दृश्यद्रष्टृदर्शनविलासें विलसतसे परमात्मा ॥७९॥
दृश्य दृश्यपणें जें जें उठी । तें तें निजात्मता पाठींपोटीं ।
तेणें अन्वयें देवो देखे दृष्टी । आहाळबाहाळ सृष्टि दुमदुमित ॥४८०॥
तेव्हां जें जें देखे भूताकृती । तेथ परमात्मा ये प्रतीती ।
मी नियंता ईश्वर त्रिजगतीं । हेही स्फूर्ती स्फुरों लागे ॥८१॥
जग वर्ते माझिया सत्ता । मी कळिकाळाचा नियंता ।
मी उत्पत्तिस्थितिप्रलयकर्ता । हे मूळ अहंता स्वभावें स्फुरे ॥८२॥
येणें पूर्वान्वयें जंव पाहे । तंव सर्वीं सर्व मीचि आहें ।
तें पाहतें पाहणें पाहों ठाये । तेथें ’अहं’ जाये विरोनि ॥८३॥
तेथें परब्रह्मैक प्रसिद्ध । कोंदला ठाके सच्चिदानंद ।
ऐसा गुरुवाक्यें प्रबोध । शिष्य अतिशुद्ध पावती ॥८४॥
तेव्हां वैकुंठीं देवो आहे । हें बोलणें त्या आहाचि होये ।
क्षीरसागरीं देवो राहे । हें ऐकतांचि पाहें अनिवार हांसे ॥८५॥
देवावांचोनि तत्त्वतां । तिळभरी ठावो नाहीं रिता ।
त्यातें एकदेशी नेमितां । न मने वस्तुतां सच्छिष्यासी ॥८६॥
वैकुंठ आणी क्षीराब्धी । ज्याचेनि प्रकाशे ज्यामधीं ।
तो वैकुंठवासी अथवा क्षीराब्धीं । हे बोल सोपाधी शबलत्वाचे ॥८७॥
जेथ सर्वीं सव परमात्मा । तेथे एकदेशी न सरे महिमा ।
तो पूर्णब्रह्म अनाश्रमा । वैकुंठादि आश्रमा वश नव्हे ॥८८॥
अखंडातें आवाहन । अधिष्ठानातें आसन ।
सर्वगता सिंहासन । कल्पिती स्थान निजकल्पना ॥८९॥
तेही कल्पिती निजवृत्ती । जे ब्रह्मरूप नित्य पाहती ।
त्यांची परब्रह्मस्थिती । कद कल्पांतीं भंगेना ॥४९०॥
ऐशी परब्रह्मआवाप्ती । साधकीं पावावया निश्चितीं ।
नित्य बसावें एकांतीं । द्वैताची स्फूर्ती त्यागोनी ॥९१॥
साधितां परमार्थनिधान । साधकां आडवी वस्त्रअन्न ।
निमोली वल्कलें परिधान । कां त्यागिलीं अतिजीर्ण वस्त्रें घ्यावीं ॥९२॥
शाकफलमूलकंदभोजन । येणें करावें जठरतर्पण ।
सांडूनि परमार्थसाधन । जोडावया अन्नधन न वचावें कदा ॥९३॥
चौपालवी बांधोनि करीं । भीक मागावी दारोदारीं ।
परी अन्नआच्छादनावरी । आयुष्य तिळभरी न वेंचावें ॥९४॥
मेळवावया अन्नआच्छादन । न शिणती साधक सज्ञान ।
देह अदृष्टाधीन । तें सहजें जाण प्रतिपाळी ॥९५॥
स्वयें शिणतां अहोराती । अदृष्टावेगळी अणुभरी प्राप्ती ।
कदा न चढे कोणाचे हातीं । हें साधक जाणती सज्ञान ॥९६॥
यालागीं अदृष्टें जें प्राप्त । तेणें निर्वाहें सदा निश्चिंत ।
साधक परमार्थ साधित । संतोषयुक्त गुरुवाक्यें ॥९७॥
देहअदृष्टपरवडी । होती सुखदुःखघडामोडी ।
साधकां संतोषु चढोवढी । गुरुवाक्य गोडी दृढ लागली ॥९८॥
जैसें देहाचें प्राक्तन । तैसें होय अशन-वसन ।
परी गुरुवाक्यसुख सांडून । देहावरी मन ममत्वें न ये ॥९९॥
याञ्चेवीण यथाकाळें । यदृच्छया जें जें मिळे ।
तें तें सेवी सकळ मंगळें । गुरुवाक्यमेळें स्वानंदें ॥५००॥
शरीरनिर्वाहाविखीं । कोठें कांहीं नाभिलाखी ।
जें जें मिळे तेणेंचि सुखी । निजात्मतोखीं संतुष्ट ॥५०१॥
प्रारब्धें सुखदुःख भोगितां । संतोष साधकांच्या चित्ता ।
हें गुरुवाक्यें विश्वासतां । चढे हाता शिष्याच्या ॥५०२॥
त्याच्या दृढ विश्वासासीं । भगवतशास्त्र गुरुपाशीं ।
अभ्यासावें आदरेंसीं । दृढनिश्चयेंसीं प्रबोधक ॥५०३॥