श्लोक ४ था
यर्ह्येवायं मया त्यक्तो लोकोऽयं नष्टमङ्गलः ।
भविष्यत्यचिरात्साधो कलिनापि निराकृतः ॥४॥
ऐकें उद्धवा हितगोष्टी । म्यां सांडलिया हे सृष्टी ।
थोडियाचि काळापाठीं । नष्टदृष्टी जन होती ॥२२॥
अधर्म वाढेल प्रबळ । लोक होतील नष्ट अमंगळ ।
ते अमंगळतेचें मूळ । ऐक समूळ सांगेन ॥२३॥
मज नांदतां ये सृष्टीं । कलि उघडूं न शके दृष्टी ।
मज गेलियापाठीं । तो उठाउठीं उठेल ॥२४॥
कलि वाढेल अतिविषम । ब्राह्मण सांडितील स्वधर्म ।
स्वभावें नावडे दानधर्म । क्रियाकर्म दंभार्थ ॥२५॥