श्लोक २० वा
देवासुरे युधि च दैत्यपतीन् सुरार्थे, हत्वाऽन्तरेषु भुवनान्यदधात्कलाभिः ।
भूत्वाऽथ वामन इमामहरद्बलेः क्ष्मां, याञ्चाछलेन समदाददितेः सुतेभ्यः ॥२०॥
समुद्रमंथनाच्या शेवटीं । क्षीरसागराचे तटीं ।
सुरां असुरां कळी मोठी । अमृतासाठीं मांडली ॥३२॥
तेव्हां अमृत विटे जें देखोनी । तो अवतारु घेतला मोहिनी ।
तेणें असुरां सुरापानी । अमृतदानी देवांसी ॥३३॥
तेथ चोरुनि घेतां अमृतग्रासा । निवटिला राहूचा घसा ।
त्याच्या कबंधावरी म्हाळसा । वास नेवासा स्वयें केला ॥३४॥
सुरसाह्य नारायणु । द्वारके कुश निर्दाळूनु ।
का लवणासुर मर्दूनु । अवतरे आपणु 'कुमार' रूपें ॥३५॥
ऐसा मन्वंतरामन्वंतरीं । निजभक्तकाजकैवारी ।
सुरकार्यार्थ श्रीहरि । नाना अवतारीं अवतरे स्वयें ॥३६॥
तो सुरसाह्य जगजीवन । स्वयें कुब्ज झाला 'वामन' ।
अंगें याचक होऊन । देवांचा अपमान उतरला जेणें ॥३७॥
दानें दाटुगा बळी । त्यासी देवांचेनि नव्हे कळी ।
मग त्रिविक्रमरूपें आकळी । याञ्चाछळें बळी छळिला जेणें ॥३८॥
तरी भावबळें बळी प्रबळु । तेणें देवो केला द्वारपाळु ।
विष्णु सत्त्व पाहे छळछळूं । शेखीं दासांचा दयाळु दास्य करी स्वयें ॥३९॥
यापरी बळीचा छळ । करूनि घेतलें दिङमंडळ ।
तेणें अमरगण सकळ । अर्पूनि तत्काळ सुखी केले ॥२४०॥