श्लोक ९ वा
कुर्यात्सर्वाणि कर्माणि, मदर्थं शनकैः स्मरन् ।
मय्यर्पितमनश्चित्तो, मद्धर्माऽऽत्ममनोरतिः ॥९॥
देशाचारें कुलाचारें प्राप्त । वृद्धाचारादि जें एथ ।
जें कां वेदोक्त नित्यनैमित्य । ’कर्में’ समस्त या नांव ॥२३०॥
माझेनि उद्देशें कर्म जें एथ । या नांव ’साधारण-मदर्थ’ ।
कर्मा सबाह्य जे मज देखत । ’मुख्यत्वें मदर्थ’ आयास न करितां ॥३१॥
सकळ कर्म माझेनि प्रकाशे । कर्मक्रिया माझेनि भासे ।
ऐसें समूळ कर्म जेथ दिसे । तें ’अनायासें मदर्थ’ ॥३२॥
कर्माआदि मी कर्मकर्ता । कर्मीं कर्मसिद्धीचा मी दाता ।
कर्मी कर्माचा मी फळभोक्ता । या नांव ’कृष्णार्पणता’ कर्माची ॥३३॥
सहसा ऐसें नव्हे मन । तैं हें शनैःशनैः अनुसंधान ।
अखंड करितां आपण । स्वरुपीं प्रवीण मन होय ॥३४॥
मनासी नावडे अनुसंधान । तैं करावें माझें स्मरण ।
माझेनि स्मरणें मन जाण । धरी अनुसंधान मद्भजनीं ॥३५॥
भजन अभ्यास परवडी । मनासी लागे निजात्मगोडी ।
तेथें बुद्धि निश्चयेंसीं दे बुडी । देह अहंता सोडी अभिमान ॥३६॥
माझ्या स्वरुपावेगळें कांहीं । मनासी निघावया वाडी नाहीं ।
ऐसें मन जडे माझ्या ठायीं । ’मदर्पण’ पाहीं या नांव ॥३७॥
ऐसें मद्रूपीं निमग्न मन । तरी आवडे माझें भजन ।
माझिया भक्तीस्तव जाण । परम पावन मद्भक्त ॥३८॥
म्हणसी विषयनिष्ठ मन । कदा न धरी अनुसंधान ।
तेचि अर्थींचा उपाय पूर्ण । स्वयें श्रीकृष्ण सांगत ॥३९॥