श्लोक ४२ वा
न हि तत्कुशलादृत्यं, तदासायो ह्यपार्थकः ।
अन्तवत्त्वाच्छरीरस्य, फलस्येव वनस्पतेः ॥४२॥
विचारितां हा संसार । समूळ अवघा नश्वर ।
तेथ देहाचा अजरामर । ज्ञाते आदर न करिती ॥५७॥
देहअजरामरविधीं । ज्ञाता सर्वथा न घाली बुद्धी ।
देहीं साधिल्या ज्या सिद्धी । त्याही त्रिशुद्धी बाधिका ॥५८॥
देह तापल्या ज्वरादि तापें । तदर्थ मरणभयें कांपे ।
तेथ शीतळ आणिल्याही साक्षेपें । तेणेंही रुपें मरणचि ॥५९॥
मिथ्या देहींचा देहाभिमान । सदा भोगवी जन्ममरण ।
तो अजरामर करितां जाण । देहबंधन दृढ झालें ॥६६०॥
साधोनियां योगसाधन । दृढ केलें देहबंधन ।
देहींच्या सिद्धी भोगितां जाण । अधःपतन चुकेना ॥६१॥
हो कां ज्ञानार्थ योग साधितां । प्रसंगें सिद्धी आलिया हाता ।
त्याही त्यागाव्या तत्त्वतां । निजस्वार्थालागूनी ॥६२॥
ज्याची चाल रायापाशीं । लांच हाता ये तयासी ।
तेणेंचि पावे अपमानासी । तेवीं साधकासी घातका सिद्धी ॥६३॥
वृक्षासी मोडूनि आलिया फळें । त्या फळासी वृक्ष नातळे ।
तेवीं आलिया सिद्धीचे सोहळे । वैराग्यबळें त्यागावे ॥६४॥
कोरडेनि वैराग्यबळें । त्याग कीजे तो आडखळे ।
त्याग विवेकवैराग्यमेळें । तैं सिद्धीचे सोहळे तृणप्राय ॥६५॥
आंधळें हातिरुं मातलें । पतन न देखे आपुलें ।
तेवीं अविवेकें त्याग केले । ते ते गेले अधःपाता ॥६६॥
मूळीं देहचि नश्वर एथ । तेथींच्या सिद्धी काय शाश्वत ।
ऐसे विवेकवैराग्ययुक्त । होती अलिप्त देहभोगा ॥६७॥
एथ देह तितुका अनित्य। आत्मा एक नित्य सत्य ।
हें जाणोनि विवेकयुक्त । जडले निश्चित आत्माभ्यासीं ॥६८॥