श्लोक ६ वा
धर्मस्य दक्षदुहितर्यजनिष्ट मूर्त्यां नारायणो नरऋषिप्रवरः प्रशान्तः ।
नैष्कर्म्यलक्षणमुवाच चचार कर्म योऽद्यापि चास्त ऋषिवर्यनिषेविताङ्घ्रिः ॥६॥
जो अजन्मा नित्य त्रिभुवनीं । जो न जन्मोनि जन्मला योनीं ।
तेणें धर्माची धर्मपत्नी । केली जननी दक्षकन्या 'मूर्ती' ॥६७॥
ते मूर्तिमातेच्या उदरीं । नर-नारायण अवतारी ।
एकचि दोंरूपेंकरीं । धर्माच्या घरीं अवतरले ॥६८॥
तेणें नारदादिकांसी जाण । निरूपिलें नैष्कर्म्यलक्षण ।
स्वयें आचरला आपण । तें कथन ऐक राया ॥६९॥
'नारायण' म्हणसी कोणे देशीं । तो बदरिकाश्रमीं आश्रमवासी ।
नारद सनकादिक ऋषि । अद्यापि त्यापासीं सेवेसी असती ॥७०॥
त्यासी स्वस्वरूपाचें लक्ष । सहजीं असे प्रत्यक्ष ।
ते स्वरूपनिष्ठेचा पक्ष । अलक्ष्याचें लक्ष्य प्रबोधी स्वयें ॥७१॥
तया स्वरूपाचा निजबोध । स्वयें पावावया विशद ।
अद्यापवरी ऋषिवृंद । नित्य संवाद करिताति त्यासीं ॥७२॥
जें स्वरूप लक्षेना जनीं । तें विशद करूनि दे वचनीं ।
तेंचि अनुग्रहेंकरूनी । अनुभवा आणी तत्काळ ॥७३॥
ज्ञाते बहुसाल ऋषीश्वर । त्यांमाजीं नारायणअवतार ।
तेथ वर्तलें जें चरित्र । अतिविचित्र ऐक राया ॥७४॥