श्लोक १३ वा
यदेतरौ जयेत्सत्त्वं भास्वरं विशदं शिवम् ।
तदा सुखेन युज्येत धर्मज्ञानादिभिः पुमान् ॥१३॥
समूळ फळाशा त्यागूनी । निर्विकल्प निरभिमानी ।
जो लागे स्वधर्माचरणीं । तैं रज तम दोनी जिणे सत्व ॥५॥
जैं भाग्याचें भरण उघडे । तैं हरिकथाश्रवण घडे ।
मुखीं हरिनामकीर्ति आवडे । तेणें सत्व वाढे अतिशुद्ध ॥६॥
कां दैवें जोडिल्या सत्संगती । श्रवणीं श्रवण लांचावती ।
वाचा लांचावे नामकीर्ती । अतिप्रीतीं अहर्निशीं ॥७॥
ऐसऐशिया अनुवृत्ती । रज तम दोनी क्षीण होती ।
सत्व वाढे अनुद्वेगवृत्तीं । त्या सत्वाची स्थिति समूळ ऐक ॥८॥
भास्वरत्वें प्रकाश बहुळ । विशदत्वें अतिनिर्मळ ।
शिव म्हणिजे शांत सरळ । हें सत्वाचें केवळ स्वरुप मुख्य ॥९॥
हे सत्वाची सत्ववृत्ती । आतुडे ज्या साधकाहातीं ।
ते काळींची पुरुषस्थिती । ऐक तुजप्रती सांगेन ॥२१०॥
तैं विवेकाचें तारुं आतुडे । वैराग्याचें निजगुज जोडे ।
सर्वेंद्रियीं प्रकाश उघडे । शिगे चढे स्वधर्म ॥११॥
ते काळीं जन अधर्मता । गर्व अभिमान असत्यता ।
बलात्कारेंही शिकवितां । न करी सर्वथा अधर्म ॥१२॥
निकट असतां दुःखसाधन । सात्विक सदा सुखसंपन्न ।
बलात्कारें क्षोभवितां मन । सात्विक जाण क्षोभेना ॥१३॥
ऐशिया निजसत्व दृष्टी । सुख सुखा येतां भेटी ।
त्यासी स्वानंदें कोंदे सृष्तीं । शुद्ध सत्वपुष्टी या नांव ॥१४॥
ऐसें विशद सत्व जयांपाशीं । शमदम सेविती तयांसी ।
वैराग्य लागे पायांसी । शुद्ध सत्वराशी ते उद्धवा ॥१५॥;
तैसेंचि सत्व तम जिणोन । जैं वाढे गा रजोगुण ।
तैं राजसाचें लक्षण । ऐक संपूर्ण हरि सांगे ॥१६॥