श्लोक २७ वा
आचार्यं मां विजानीयान्नावमन्येत कर्हिचित् ।
न मर्त्यबुद्ध्यासूयेत सर्वदेवमयो गुरुः ॥२७॥
जो अंतर्यामी ईश्वरु । जो विश्वात्मा विश्वंभरु ।
जो अनंत अपरंपारु । तो मी श्रीगुरु शिष्याचा ॥९७॥
गुरुनामाची जे मातु । तो मी साचार भगवंतु ।
देखोनि भजनभावार्थु । पुरवीं मनोरथु शिष्याचा ॥९८॥
ज्या सद्गुरूच्या अंगुष्ठीं । ब्रह्मादि देवांचिया कोटी ।
ज्याच्या नांवाची गोठी । वंद्य वैकुंठीं कैलासीं ॥९९॥
ज्याचें नांव ऐकतां कानीं । यम काळ कांपती दोनी ।
ब्रह्मा विष्णु रुद्र तिन्ही । हात जोडुनी तिष्ठती ॥३००॥
सकळ वेदांचें निजसार । तें सद्गुरुस्वरूप साचार ।
ऐसा शिष्यासी निर्धार । निरंतर असावा ॥१॥
त्यासी मनुष्यबुद्धीं आपण । कदा न करावें हेळण ।
गुरुनिंदा बोलतां जाण । आली नागवण सर्वार्थीं ॥२॥
सद्गुरुनिंदेचा एकांतु । करूं आला परम आप्तु ।
तो त्यागावा जेवीं पतितु । हा नव्हे अर्थु तैं पळावें ॥३॥
सद्गुरुनिंदेची वाणी । ऐकतां बोटें द्यावीं कानीं ।
सद्गुरूसी भावें स्मरोनी । तें स्थानही त्याजोनी पळावें ॥४॥
त्या सद्गुरुनिंदेची स्वयें मातु । करिता बुडाला निजस्वार्थु ।
धुळीस मिळाला परमार्थु । आला अपघातु अंगासी ॥५॥
ऐशिया गुरूच्या ठायीं जाण । पत्र पुष्प अन्न धन ।
शिष्यें करूं नये वंचन । तें स्वयें श्रीकृष्ण सांगत ॥६॥