श्लोक ३७ वा
यन्नामाकृतिभिर्ग्राह्यं, पञ्चवर्णमबाधितम् ।
व्यर्थेनाप्यर्थवादोऽयं, द्वयं पण्डितमानिनाम् ॥३७॥
वेदवेदांप्रतिपाद्य एथ । सकळ शास्त्रार्थाचें निजमथित ।
ब्रह्म अद्वय सदोदित । म्यां सुनिश्चित नेमिलें ॥५७०॥
तें हें माझें निजमत । उपेक्षूनियां जे पंडित ।
ज्ञातेपणें अतिउन्मत्त । अभिमानयुक्त पांडित्यें ॥७१॥
त्या पंडितांचें पांडित्यमत । प्रपंच प्रत्यक्ष अनुभूत ।
तो मिथ्या मानोनियां एथ । कैंचें अद्वैत काढिलें ॥७२॥
अद्वैतासी नाहीं गावो । जेथ तेथ जरी पाहों जावों ।
अद्वैता नाहीं नेमस्त ठावो । यालागीं पहा हो तें मिथ्या ॥७३॥
रुप नाम गुण कर्म । पंचभूतें भौतिकें विषम ।
चतुर्वर्ण चारी आश्रम । सत्य परम मानिती ॥७४॥
सत्य मानावया हेंचि कारण । मनोभ्रमें भ्रमले जाण ।
ज्ञानाभिमानें छळिले पूर्ण । आपण्या आपण विसरले ॥७५॥
मुख्य मानिती विषयसुख । विषयार्थ पुण्य करावें चोख ।
स्वर्ग भोगावा आवश्यक । हें सत्य देख मानिती ॥७६॥
विषय सत्य मानिती परम । हें देहाभिमानाचें निजवर्म ।
तेणें सज्ञान केले अधम । मरणजन्म भोगवी ॥७७॥
पुढती स्वर्ग पुढती नरक । पुढती जननीजठर देख ।
यापरी पंडित लोक । केले ज्ञानमूर्ख अहंममता ॥७८॥
त्यांचें ज्ञान तें वेदबाह्य । सर्वथा नव्हे तें ग्राह्य ।
जैसें अत्यंजाचें अन्न अग्राह्य । तैसें तें होय अतित्याज्य ॥७९॥
ज्ञानाभिमानियाचा विचार । तें अज्ञानाचें सोलींव सार ।
तयाचा जो निजनिर्धार । तो जाण साचार महामोहो ॥५८०॥
तयाचा जो निजविवेक । इंद्रावणफळाऐसा देख ।
वरी साजिरें आंत विख । तैसा परिपाक ज्ञानाभिमानियांचा ॥८१॥
नामरुपात्मक प्रपंच । मिथ्या मायिकत्वें आहाच ।
ज्ञानाभिमानी मानूनि साच । वृथा कचकच वाढविती ॥८२॥
प्रपंचरचनेची कुसरी । आपण जैं मानावी खरी ।
तैं देहबुद्धि वाजली शिरीं । दुःखदरिद्रीं निमग्न ॥८३॥
त्यांची योग्यता पाहतां जाण । गायत्रीतुल्य वेदपठण ।
सकळ शास्त्रें जाणे पूर्ण । श्रुति पुराण इतिहास ॥८४॥
अतिनिःसीम वक्तेपण । समयींचे समयीं स्फुरे स्फुरण ।
तेणें वाढला देहाभिमान । पंडितंमन्य अतिगर्वीं ॥८५॥
नेणे अद्वैतसमाधान । तरी योग्यतागर्व गहन ।
निजमताचा मताभिमान । प्राणान्तें जाण सांडीना ॥८६॥
पंडितंमन्यांचें बोलणें । अवचटें नायकावें दीनें ।
जे नागवले देहाभिमानें । त्यांचेनि सौजन्यें अधःपात ॥८७॥
विषभक्षित्याचा पांतीकर । अत्याग्रहें झाला जो नर ।
त्यासी अप्रार्थितां मरणादर । अतिदुर्धर जीवीं वाजे ॥८८॥
यालागीं न धरावी ते संगती । त्यांसी न करावी वदंती ।
कदा नव जावें त्यांप्रति । ते त्याज्य निश्चितीं जीवेंभावें ॥८९॥
त्यांचे न लागावें बोलीं । त्यांचे न चालावें चालीं ।
जे ज्ञानाभिमानभुली । मुकले आपुली हितवार्ता ॥५९०॥
ते नाणावे निजमंदिरा । स्वयें न वचावें त्यांच्या द्वारा ।
त्यांसी न पुसावें विचारा । जे अभिमानद्वारा नाडले ॥९१॥
त्यांसी न व्हावी हाटभेटी । कदा न देखावे निजदृष्टीं ।
ते त्याज्य गा उठाउठीं । जेवीं धर्मिष्ठीं परनिंदा ॥९२॥
वेदशास्त्रांचा मथितार्थ । जो कां अद्वैत परमार्थ ।
तो ज्यांसी नावडे निजस्वार्थ । चाविरा अनर्थ त्यांपाशीं ॥९३॥
यालागीं त्यांची संगती । साक्षेपें सांडावी निश्चितीं ।
साधकाचे योगस्थिती । अंतरायनिवृत्ती हरि सांगे ॥९४॥