श्लोक ७ वा
रजसा घोरसङकल्पाः कामुका अहिमन्यवः ।
दाम्भिका मानिनः पापा विहसन्त्यच्युतप्रियान् ॥७॥
ते काय करितील बापुडे । शुद्ध सत्त्वें सांडिलें फुडें ।
मग रजोगुणें कामाकडे । झाले धडफुडे अतिकामी ॥९५॥
तेव्हां उर्वशीच्या अतिआवडी । स्वर्गभोगाची अतिगोडी ।
यालागीं यागपरवडी । पुण्याची जोडी जोडूं धांवे ॥९६॥
तेथ मंत्रतंत्रद्रव्यशुद्धी । नाहीं यागयजनविधी ।
तेणें स्वर्ग नव्हेचि त्रिशुद्धी । ठकले दुर्बुद्धी अविहिताचारें ॥९७॥
तया अलब्ध कामासाठीं । सर्वागीं क्रोधु उठी ।
जेवीं परिपाकापाठीं । धरी कडुवटी आंबिलकांजी ॥९८॥
जंव जंव पिकिजे कोरिफडें । तंव तंव कडूपण गाढें ।
तैसा कामनाशापुढें । क्रोध वाढे अत्युग्र ॥९९॥
क्रोध काळिया-नाग खरा । देतु द्वेषाचा फुंफारा ।
घाली पूज्यतेच्या आकारा । धुधुःकारा साधुनिंदेचा ॥१००॥
ऐसा क्रोधाचा वसौटा । होय तमाचा चोहटा ।
मग दंभाचे नाणवठां । हीनकसाचा खोटा विकरा मांडी ॥१॥
मग जो जो भेटे भेटे प्राणिया । त्यासी अभिचारयोगक्रिया ।
लावूनि बाहेर मुद्रिया । पापाचारें पापिया प्रवृत्ति मांडी ॥२॥
स्वधर्माचा फाडोवाडें । प्रतिपदीं पाडा पढे ।
अधर्माची खाणी उघडे । समूळ कुडें कर्माचरण ॥३॥
तेणें पापाचार पिके । गगनचुंबित जाहलीं टेंकें ।
मग अधमोत्तम एकें तुकें । घालिती यथासुखें अधर्मघालणी ॥४॥
तेथ ठाणें देऊनि अभिमाना । वाढविती ज्ञानाभिमाना ।
मग निंदिती साधुजना । विपुळाती सज्जना उपहासयुक्त ॥५॥
जगीं सर्वत्र पाहती दोष । तथापि देखिल्याही निर्दोष ।
तरी करुनियां उपहास । करिती सावकाश असदारोपणें ॥६॥
यापरी अभिमानविदां । पापबुद्धीची दृढ बाधा ।
सहजानुवादें सदा । साधुनिंदा अनुवादती ॥७॥
जे कां हरीतें आवडती । जे सदा करिती हरिभक्ती ।
त्यांतें सदा उपहासिती । अनुवादती गुणदोष ॥८॥;
व्दिज स्मरती हरिनाम । त्या नांव म्हणती अधर्म ।
ऐकोनि हरिकीर्तनसंभ्रम । म्हणती हें परम महापाप ॥९॥
ऐसा जो हरिनामातें निंदी । हरिकीर्तनीं दुर्बुद्धी ।
तो खळ जाणावा त्रिशुद्धी । भजनापवादी दुर्जन ॥११०॥;