श्लोक ३५ व ३६ वा
श्रीशुक उवाच -
स एवमादर्शितयोगमार्गस्तदोत्तमश्लोकवचो निशम्य ।
बद्धाञ्जलिः प्रीत्युषरुद्धकण्ठो न किञ्चिदूचेऽश्रुपरिप्लुताक्षः ॥३५॥
विष्टभ्य चित्तं प्रणयावघूर्णं, धैर्येण राजन् बहुमन्यमानः ।
कृताञ्जलिः प्राह यदुप्रवीरं, शीर्ष्णा स्पृशंस्तच्चरणारविन्दम् ॥३६॥
जो ज्ञानियांचा ज्ञाननिधी । जो निजबोधाचा उदधी ।
जो आनंदाचा क्षीराब्धी । तो श्रीशुक स्वानंदीं तोषला बोले ॥४६॥
ऐक बापा परीक्षिती । श्रवनसौभाग्यचक्रवर्ती ।
ज्यातें सुर नर असुर वानिती । ज्याची कीजे स्तुती महासिद्धीं ॥४७॥
ज्यातें वेद नित्य गाती । योगिवृंदीं वानिजे कीर्ती ।
तेणें श्रीकृष्णें स्तविली भक्ती । परम प्रीतीं अचुंबित ॥४८॥
अनन्यभक्तिपरतें सुख । आन नाहींच विशेख ।
सर्व सारांचें सार देख । मद्भक्ति चोख सुरवरादिकां ॥४९॥
भक्तियोगाचा योगमार्ग । समूळ सप्रेम शुद्ध साङग ।
स्वमुखें बोलिला श्रीरंग । तें उद्धवें चांग अवधारिलें ॥६५०॥
ऐकतां भक्तीचें निरुपण । उद्धवाचें द्रवलें मन ।
नयनीं अश्रु आले पूर्ण । स्वानंदजीवन लोटलें ॥५१॥
शरीर जाहलें रोमांचित । चित्त जाहलें हर्षयुक्त ।
तेणें कंठीं बाष्प दाटत । स्वेदकण येत सर्वांगीं ॥५२॥
प्राण पांगुळला जेथींचा तेथ । शरीर मंदमंद कांपत ।
नयन पुंजाळले निश्चित । अर्धोन्मीलित ते जाहले ॥५३॥
औत्सुक्याचे अतिप्रीतीं । स्वानंदीं समरसे चित्तवृत्ती ।
उद्धवदेहाची विरतां स्थिती । प्रारब्धें निश्चितीं तें राखिलें ॥५४॥
जळीं नांव उलथतां पूर्ण । जेवीं दोर राखे आवरुन ।
तेवी मावळतां उद्धवपण । प्रारब्धें जाण राखिलें ॥५५॥
धैर्याचेनि अतिसामर्थ्यें । आवरुनि प्रेमाचें भरितें ।
मी कृतकृत्य जाहलों एथें । हेंही निश्चितें मानिलें ॥५६॥
श्रीकृष्णें उद्धरिलें मातें । ऐशिया मानूनि उपकारातें ।
काय उतरायी होऊं मी यातें । ऐसे निजचित्तें विचारी ॥५७॥
गुरुसी चिंतामणि देवों आतां । तो चिंता वाढवी चिंतिलें देतां ।
गुरुंनीं दिधलें अचिंत्यार्था । तेणें उत्तीर्णता कदा न घडे ॥५८॥
गुरुसी कल्पतरु देवों जातां । तो कल्पना वाढवी कल्पिलें देतां ।
गुरुनें दिधली निर्विकल्पता । त्यासी उत्तीर्णता तेणें नव्हिजे ॥५९॥
गुरुसी देवों स्पर्शमणी । तो स्पर्शें धातु करी सुवर्णी ।
ब्रह्मत्व गुरुचरणस्पर्शनीं । त्यासी नव्हे उत्तीर्णी परीसही देतां ॥६६०॥
गुरुसी कामधेनु देऊं आणोनी । ते कामना वाढवी अर्थ देऊनी ।
गुरु निष्काम निर्गुणदानी । त्याचे उत्तीर्णी कामधेनु नव्हे ॥६१॥
त्रिभुवनींची संपत्ति चोख । गुरुसी देतां ते मायिक ।
जेणें दिधली वस्तु अमायिक । त्यासी कैसेनि लोक उतरायी होती ॥६२॥
देहें उतरायी होऊं गुरुसी । तंव नश्वरपण या देहासी ।
नश्वरें अनश्वरासी । उत्तीर्णत्वासी कदा न घडे ॥६३॥
जेणें अव्हाशंख दीधला आवडीं । त्यासी देऊनि फुटकी कवडी ।
उत्तीर्णत्वाची वाढवी गोडी । तैशी परवडी देहभावा ॥६४॥
जीवें उतरायी होऊं गुरुसी । तंव जीवत्वचि मिथ्या त्यासी ।
जेणें दिधलें सत्य वस्तूसी । मिथ्या देतां त्यासी लाजचि कीं ॥६५॥
जेणें दिधलें अनर्घ्य रत्नासी । वंध्यापुत्र देवों केला त्यासी ।
तेवीं मिथ्यत्व जीवभावासी । उत्तीर्णत्वासी कदा न घडे ॥६६॥
काया वाचा मन धन । गुरुसी अर्पितां जीवप्राण ।
तरी कदा नव्हिजे उत्तीर्ण । हें उद्धवें संपूर्ण जाणितलें ॥६७॥
जेथें अणुमात्र नाहीं दुःख । ऐसें दिधलें निजसुख।
त्या गुरुसी उतरायी देख । न होवें निःशेख शिष्यांसी ॥६८॥
यालागीं मौनेंचि जाण । उद्धवें घातलें लोटांगण ।
श्रीकृष्णाचे श्रीचरण । मस्तकीं संपूर्ण वंदिले ॥६९॥
मागां श्रीकृष्णें पुशिलें पहा हो । उद्धवा तुझा गेला कीं शोकमोहो ।
तेणें उद्धवासी जाहला विस्मयो । उत्तर द्यावया ठावो न घडेचि ॥६७०॥
आतां वंदोनि श्रीचरण । कृतांजली धरोनि जाण ।
उत्तर द्यावया आपण । श्रीकृष्णवदन अवलोकी ॥७१॥
जेवीं सेवितां चंद्रकर । चकोर तृप्तीचे दे ढेंकर ।
तेवीं उद्धव कृष्णसुखें अतिनिर्भर । काय प्रत्युत्तर बोलत ॥७२॥