श्लोक ३ रा
य एषां पुरुषं साक्षादात्मप्रभवमीश्वरम् ।
न भजन्त्यवजानन्ति स्थानाद्भ्रष्टाः पतन्त्यधः ॥३॥
हे ब्राह्मणादि वर्ण पहा हो । ज्यापासोनि जन्मप्रभवो ।
तो न भजतां देवोधिदेवो । उत्तमदेहो अधःपाती ॥५२॥
पूर्वोत्तरमीमांसा दोनी । नानाशास्त्रार्थकडसणी ।
स्वरुप बोलती निर्वचूनी । एवं शब्दज्ञानीं अतिचतुर ॥५३॥
यापरी जे पंडित । ज्ञानाभिमानें अतिउन्मत्त ।
तेणें अभिमानेंचि येथ । भजनीं निश्र्चित विमुख केले ॥५४॥
एक अज्ञानी सर्वथा । स्वप्नीं नेणती परमार्था ।
ते नेणपणेंचि तत्त्वतां । श्रीजगन्नाथा न भजती ॥५५॥
शेळी उंसाची चवी गाढी । नेणोनि पाचोळा करांडी ।
तेवीं नेणोनि हरिभक्तीची गोडी । अज्ञानें बापुडीं विषयलुब्ध ॥५६॥
आलोडूनि वेदशास्त्रार्थ । ज्ञातपणें जे पंडित ।
गर्वें हेळसिती भक्तिपंथ । अतिउन्मत्त ज्ञातृत्वें ॥५७॥
जेवीं ज्वरिताचें मुख । दूध मानी कडू विख ।
तेवीं ज्ञानगर्वें पंडित देख । ठेले विमुख हरिभजनीं ॥५८॥
यापरी ज्ञानाभिमानी । विमुख झाले हरिभजनीं ।
ते जरी वर्णांमाजीं अग्रगणी । तरी अधःपतनीं पडतील ॥५९॥
हो कां वर्णांमाजीं अग्रगणी । जो विमुख हरिचरणीं ।
त्याहूनि श्र्वपच श्रेष्ठ मानीं । जो भगवद्भजनीं प्रेमळु ॥६०॥
आम्ही मुक्त हें मानुनी । जे विमुख भगवद्भजनीं ।
ते पचिजती अधःपतनीं । तिर्यग्योनीं जन्ममरणें ॥६१॥
मनुष्यदेहीं जे भजननष्ट । ते होती गा स्थानभ्रष्ट ।
अधःपातें भोगिती कष्ट । अतिउद्भट यातना ॥६२॥
ज्ञानाभिमानें जे न भजती । ते प्रौढपतनीं पचिजती ।
अज्ञानांही तेचि गती । सर्वथा नृपती म्हणों नये ॥६३॥