श्लोक ३३ वा
ध्येयं सदा परिभवघ्नमभीष्टदोहं, तीर्थास्पदं शिवविरिञ्चिनुतं शरण्यम् ।
भृत्यार्तिहन्प्रणतपाल भवाब्धिपोतं, वन्दे महापुरुष ते चरणारविन्दम् ॥३३॥
लयें लक्षें ध्यानलक्षणें । देव देवी ध्येय ध्यानें ।
तृणप्राय केलीं जेणें । हरिचरणस्मरणें तत्काळ ॥६६॥
यालागीं ध्यानासी तें वरिष्ठ । ध्यातां छेदी कल्पनादि कष्ट ।
भक्तांचें अतिअभीष्ट । मनोरथ इष्ट सदा पुरवी ॥६७॥
नित्य ध्यातां हरीचे चरण । करी भक्तदेहरोगदुःखहरण ।
इतुकेंच राया नव्हे जाण । करी निर्दळण भवरोगा ॥६८॥
भक्तांचे पुरवी मनोरथ । ते तूं म्हणसी विषययुक्त ।
परमानंदें नित्य तृप्त । निववी निजभक्त चरणामृतें ॥६९॥
वानूं चरणांची पवित्रता । शिवु पायवणी वाहे माथां ।
जे जन्मभूमी सकळ तीर्थां । पवित्रपण भक्तां चरणध्यानें ॥३७०॥
अवचटें लागल्या चरण । पवित्र झाले पाषाण ।
मा जे जाणोनि करिती ध्यान । त्यांचें पवित्रपण काय वानूं ॥७१॥
जो सदा शत्रुत्वें वर्ततां । जेणें चोरून नेली निजकांता ।
त्याच्या बंधू शरणागता । दिधली आत्मता निजभावें ॥७२॥
कोरडी आत्मतेची थोरी । तैशी नव्हे गा नृपकेसरी ।
देऊनि सुवर्णाची नगरी । अचळतेवरी स्थापिला ॥७३॥
यालागीं शरणागतां शरण्य । सत्य जाण हरीचे चरण ।
यापरतें निर्भय स्थान । नाहीं आन निजभक्तां ॥७४॥
भक्तांची अणुमात्र व्यथा । क्षण एक न साहवे भगवंता ।
प्रल्हादाची अतिदुःखता । होय निवारिता निजांगें ॥७५॥
दावाग्नि गिळूनि अंतरीं । गोपाळ राखिले वनांतरीं ।
पांडव जळतां जोहरीं । काढिले बाहेरी विवरद्वारें ॥७६॥
करूनि सर्वांगाचा वोढा । नित्य निवारी भक्तांची पीडा ।
जो कां भक्तांचिया भिडा । रणरंगीं फुडां वागवी रथु ॥७७॥
ते चरण वंदितां साष्टांगीं । भक्तां प्रतिपाळी उत्संगीं ।
ऐसी प्रणतपाळु कृपावोघीं । दुसरा जगीं असेना ॥७८॥
तरावया भवाब्धि प्रबळ । चरणांची नाव अडंडळ ।
अनन्यशरण सकळ । तारी तत्काळ चरणानुरागें ॥७९॥
ते महापुरुषाचे श्रीचरण । शरणागता निजशरण्य ।
ज्यांचें सनकादिक ध्यान । करिती अभिवंदन सद्भावें ॥३८०॥
अगाध चरणांचें महिमान । वानितां वेदां पडिलें मौन ।
ब्रह्मा सदाशिव आपण । करितां स्तवन तटस्थ ठेले ॥८१॥
अगम्य अतर्क्य श्रीचरण । जाणोनि ब्रह्मादिक ईशान ।
साष्टांगें अभिवंदन । करूनियां स्तवन करिती ऐसें ॥८२॥