श्लोक ३७ वा
न ह्यतः परमो लाभो, देहिनां भ्राम्यतामिह ।
यतो विन्दत परमां शान्तिं नश्यति संसृतिः ॥३७॥
जे जन्ममरणांच्या आवर्तीं । पडिले, संसारीं सदा भ्रमती ।
त्या प्राणियां कलियुगाप्रती । कीर्तनें गती नृपनाथा ॥२२॥
कलियुगीं कीर्तनासाठीं । संसाराची काढूनि कांटी ।
परमशांतिसुखसंतुष्टीं । पडे मिठी परमानंदीं ॥२३॥
ऐसा कीर्तनीं परम लाभु । शिणतां सुरनरां दुर्लभु ।
तो कलियुगीं झाला सुलभु । यालागी सभाग्यां लोभु हरिकीर्तनीं ॥२४॥
'कीर्तनास्तव चारी मुक्ती । भक्तांपासीं वोळंगती ।
हें न घडे ' कोणी म्हणती । ऐक ते स्थिती नृपनाथा ॥२५॥
कीर्तनीं हरिनामाचा पाठा । तेणें देवासी संतोष मोठा ।
वेगीं सांडोनि वैकुंठा । धांवे अवचटा कीर्तनामाजीं ॥२६॥
हरिकीर्तना लोधला देवो । विसरला वैकुंठा जावों ।
तोचि आवडला ठावो । भक्तभावो देखोनी ॥२७॥
जेथ राहिला यदुनायक । तेथचि ये वैकुंठलोक ।
यापरी मुक्ति 'सलोक' । कीर्तनें देख पावती भक्त ॥२८॥
नामकीर्तन-निजगजरीं । भक्तां निकट धांवे श्रीहरी ।
तेचि 'समीपता' मुक्ति खरी । भक्तांच्या करीं हरिकीर्तनें ॥२९॥
कीर्तनें तोषला अधोक्षज । भक्ता प्रत्यक्ष गरुडध्वज ।
श्याम पीतवासा चतुर्भुज । तें ध्यान सहज ठसावे ॥४३०॥
भक्तु कीर्तन करी जेणें ध्यानें । तें ध्यान दृढ ठसावें मनें ।
तेव्हां देवाचीं निजचिन्हें । भक्तें पावणें संपूर्ण ॥३१॥
श्याम चतुर्भुज पीतांबरधारी । शंखचक्रादि आयुधें करीं ।
हे 'सरूपता' भक्तातें वरी । कीर्तनगजरीं भाळोनी ॥३२॥
तेव्हां देव भक्त समसमान । समान अवयव सम चिन्ह ।
भावें करितां हरिकीर्तन । एवढें महिमान हरिभक्तां ॥३३॥
दोघां एकत्र रमा देखे । देवो कोण तेंही नोळखे ।
ब्रह्मा नमस्कारीं चवके । देवो तात्विकें न कळे त्यासी ॥३४॥
भावें करितां हरिकीर्तन । तेणें संतोषे जनार्दन ।
उभयतां पडे आलिंगन । मिठी परतोन सुटेना ॥३५॥
तेव्हां सबाह्यांतरीं । देवो प्रगटे चराचरीं ।
दुजें देखावया संसारीं । सर्वथा उरी उरेना ॥३६॥
वृत्ति स्वानंदीं निमग्न । परतोनि कदा नव्हे भिन्न ।
'सायुज्यमुक्ति' या नांव पूर्ण । जेणें दुजेपण असेना ॥३७॥
ऐशी लाहूनि पूर्ण सायुज्यता । तो जैं करी हरिकथा ।
ते कथेची तल्लीनता । जीवां समस्तां अतिप्रिय ॥३८॥
यापरी हरिकीर्तनापासीं । चारी मुक्ती होती दासी ।
भक्त लोधले हरिभजनासी । सर्वथा मुक्तीसी न घेती ॥३९॥
एवं योगयागादि तपसाधनें । पोरटीं केलीं हरिकीर्तनें ।
कलियुगीं नामस्मरणें । जड उद्धरणें हरिकीर्तनीं ॥४४०॥