श्लोक ४१ वा
देवर्षिभूताप्तनृणां पितृणां, न किंकरो नायमृणी च राजन् ।
सर्वात्मना यः शरणं शरण्यं, गतो मुकुन्दं परिहृत्य कर्तुम् ॥४१॥
शरणागता निजशरण्य । मुकुंदाचे श्रीचरण ।
सद्भावें रिघाल्या शरण । जन्ममरण बाधीना ॥४६०॥
जेथ बाधीना जन्ममरण । तेथें देव-ऋषि-आचार्य-पितृगण ।
यांच्या ऋणांचा पाड कोण । ते झाले उत्तीर्ण भगवद्भजनें ॥६१॥
जो विनटला हरिचरणीं । तो कोणाचा नव्हे ऋणी ।
जेवीं परिसाचिये मिळणीं । लोह काळेपणीं निर्मुक्त ॥६२॥
सकळ पापांपासूनी । सुटिजे जेवीं गंगास्नानीं ।
तेवीं विनटल्या हरिचरणीं । निर्मुक्त त्रैऋणीं भगवद्भक्त ॥६३॥
भावें करितां भगवद्भक्ती । सकळ पितर उद्धरती ।
ऋषीश्र्वरां नित्य तृप्ती । भगवद्भक्ति-स्वानंदें ॥६४॥
स्वानंदें भगवद्भक्ती । तेणें सर्व भूतें सुखी होती ।
पुत्रें केल्या भगवद्भक्ती । आप्त उद्धरती मातापितरें ॥६५॥
सकळ देवांचा नियंता । अतिउल्हासें त्यातें भजतां ।
देवऋणाची वार्ता । भगवद्भक्तां बाधीना ॥६६॥
ज्यांसी अनन्य भगवद्भजन । ते कदा नव्हती कर्माधीन ।
कर्म ज्याचे आज्ञाधीन । त्या हरीसी शरण जो झाला ॥६७॥
तो नव्हे कर्माचा सेवक । नव्हे देवांचा पाइक ।
नव्हे प्राकृताचा रंक । अनन्य भाविक हरिभक्त ॥६८॥
जो हरीचा शरणागत । तो कोणाचा नव्हे अंकित ।
कर्माकर्मीं तो अलिप्त । नित्यमुक्त ऋणत्रयासी ॥६९॥
वासुदेव सर्वां भूतीं । हे दृढ ठसावे प्रतीती ।
यालागीं अलिप्त कर्मगती । सकळ ऋणनिर्मुक्ती भगवद्भक्तां ॥४७०॥