श्लोक १७ वा
अर्थस्य साधने सिद्ध उत्कर्षे रक्षणे व्यये ।
नाशोपभोग आयासस्त्रासश्चिन्ता भ्रमो नृणाम् ॥१७॥
प्रथम शिणावें द्रव्य जोडितां । दुसरें शिणावें तें वाढवितां ।
द्रव्य जरी झालें उत्कर्षतां । तरी लोभ सर्वथा पुरे न म्हणे ॥९२॥
द्रव्यालागीं भावार्थतां । जैसी कष्टती सर्वथा ।
तैसा जरी कष्टे परमार्था । तैं ब्रह्म तत्त्वतां खेळणें होय ॥९३॥
एवं कष्टीं जोडल्या द्रव्यासी । रक्षणीं अतिचिंता मानसीं ।
अतिशय लागली जीवासी । अहर्निशीं धुकधुकी ॥९४॥
स्त्री पुत्र हो माता पिता । त्यांसी पातिजेना सर्वथा ।
आपणाहूनि परता । विश्वासू अर्था मानेना ॥९५॥
विसरोनियां निजघाता । चोरापासोनि राखे वित्ता ।
वित्तरक्षणीं निजचिंता । तिन्ही अवस्था एकाग्र ॥९६॥
ऐसी एकाग्रता करुनी । जरी लागता भगवद्भजनीं ।
तरी वश्य होता चक्रपाणी । अर्धक्षणीं साधका ॥९७॥
उचितानुचित विवाहासी । द्रव्य वेंचितां उदरासी ।
अतिशय होय कासाविसी । धनव्ययो त्रासासी उपजवी ॥९८॥
एवं जोडूनि रक्षितां द्रव्यासी । अवचटें नाश होय जैं त्यासी ।
ते अतिभ्रम चढे मानसीं । होती धनपिशीं बद्धक ॥९९॥
द्रव्यार्जनीं वसे प्रयास । द्रव्यरक्षणीं चिंतेचा वास ।
द्रव्यव्ययीं वळसा त्रास । भ्रमाचा रहिवास धननाशीं ॥२००॥
आदिमध्यावसानीं पाहीं । द्रव्य तें समूळ अपायी ।
तेथ सुखाचा लेश नाहीं । हें ऐसें पाहीं मज जाहलें ॥१॥
आयास-त्रास-चिंतेसहित । धनापाशीं भ्रम नांदत ।
अर्थ तितुका अनर्थयुक्त । तोचि अर्थ स्वयें सांगे ॥२॥;