श्लोक १५ वा
नरेष्वभीक्षणं मद्भावं, पुंसो भावयतोऽचिरात् ।
स्पर्धाऽसूयातिरस्काराः, साहङकारा वियन्ति हि ॥१५॥
जो श्रोत्रिय सदाचार उत्तम । कां जो जातिस्वभावें अधम ।
कां अनाचारें अकर्म । येथें सद्भावें सम देखे जो वस्तु ॥१५॥
चराचरीं भगवद्भावो । देखणें हा शुद्ध स्वभावो ।
तरी नराच्याच ठायीं देवो । साक्षेपें पहा हो कृष्ण कां सांगे ॥१६॥
मनुष्यांच्या ठायीं जाण । प्रकट दिसती दोषगुण ।
तेथ साक्षेपें आपण । ब्रह्म परिपूर्ण पहावें ॥१७॥
चौर्यायशीं लक्ष योनी अपार । त्यांत त्र्यायशीं लक्ष नव्याण्णव सहस्त्र ।
नवशें नव्याण्णव योनी साचार । मुक्त निरंतर गुणदोषार्थी ॥१८॥
परी मनुष्ययोनीच्या ठायीं । दोष न देखे जो पाहीं ।
तोचि देहीं विदेही । अन्यथा नाहीं ये अर्थीं ॥१९॥
मनुष्यदेहीं ब्रह्मभावो । देखे तो सभाग्य पहा हो ।
चहूं मुक्तींचा तोचि रावो । जगीं निःसंदेहो तो एक ॥३२०॥
सर्व भूतीं भगवद्भजन । ऐसें ज्यासी अखंड साधन ।
त्या नराचा देहाभिमान । क्षणार्धें जाण स्वयें जाये ॥२१॥
जातां देहींचा अहंकार । निघे सहकुटुंब सपरिवार ।
स्पर्धा असूया तिरस्कार । येणेंसीं सत्वर समूळ निघे ॥२२॥
देहीं ममता तोचि ’अभिमान’ । आपल्या ज्ञानेंसीं समान ।
त्याचें निर्भर्त्सणें जें ज्ञान । ’स्पर्धा’ जाण या नांव ॥२३॥
आपणाहूनि अधिक ज्ञान । ऐसें जाणोनि आपण ।
त्याचे गुणीं दोषारोपण । करणें ते जाण ’असूया’ ॥२४॥
भाविक जे साधक जन । त्यांचें छळून सांडी साधन ।
धिक्कारुनि निर्भर्त्सी पूर्ण । ’तिरस्कार ’ जाण या नांव ॥२५॥
इत्यादि दोषसमुदावो । घेऊनि पळे अहंभावो ।
सर्वां भूतीं भगवद्भावो । देखतांच पहा हो तत्काळ ॥२६॥;
सर्व भूतीं समत्वें भजतां । हेंचि श्रेष्ठ साधन तत्त्वतां ।
येणें पूर्णब्रह्म लाभे हाता । हे साधे अवस्था नरदेहीं ॥२७॥
सांडावें ममतेचें काज । सांडावें योग्यतेचें भोज ।
सांडावी लौकिकाची लाज । ब्रह्मसायुज्य तैं लाभे ॥२८॥
सांडावी देहगर्वता । सांडावी सन्मान अहंता ।
सांडावी श्रेष्ठत्वपूज्यता । ब्रह्मसायुज्यता तैं लाभे ॥२९॥
तत्काळ होइजे ब्रह्म पूर्ण । या प्राप्तीचें सुगम साधन ।
कोणाही न करवे जाण । लोकेषणा दारुण जनासी ॥३३०॥
सांडावा वर्णाभिमान । स्वयें सांडूनि जाणपण ।
अणुरेणूंसीही लोटांगण । घालितां पूर्ण ब्रह्मप्राप्ती ॥३१॥
जो सांडी लोकेषणेची लाज । त्याचें तत्काळ होय काज ॥
तेचि विखींचें निजगुज । स्वयें अधोक्षज सांगत ॥३२॥