श्लोक १७ वा
अमूलमेतद्वहुरुपरुपितं, मनोवचःप्राणशरीरकर्म ।
ज्ञानासिनोपासनया शितेन, च्छित्त्वा मुनिर्गां विचरत्यतृष्णः ॥१७॥
भेदरुपें भवभान । मनसा वाचा कर्म प्राण ।
देहद्वयाचें जें स्फुरण । तें निर्मूळ जाण उद्धवा ॥२१०॥
भेदें बहुरुप भवपटळ । विचारितां तें निर्मूळ ।
विचित्र भासावया भवजाळ । आत्म्यावेगळें स्थळ असेना ॥११॥
आत्म्याहूनि संसार भिन्न । म्हणती ते केवळ अज्ञान ।
त्यांसी बहुरुपें भवभान । देहाभिमान वाढवी ॥१२॥
त्या देहाभिमानाचे पोटीं । कर्माकर्मांची आटाटी ।
जन्ममरणांचिया कोटी । दुःख संकटीं जीव भोगी ॥१३॥
ऐसा दुःखदाता देहाभिमान । समूळ जाणोनियां आपण ।
त्याचें करावया निर्दळण । अनुतापी पूर्ण जो स्वयें होय ॥१४॥
तेणें आचार्यउपास्ती । लाहोनि ज्ञानखड्गाची प्राप्ती ।
गुरुवाक्यसाहणेप्रती । सतेजद्युती खडग केलें ॥१५॥
भववृक्षाचा समूळ कंद । देहाभिमान अतिसुबद्ध ।
अद्वैतसाधनें साधक शुद्ध । तेणें समूळ छेद करावा ॥१६॥
एवं छेदूनि देहाभिमान । उरलेनि आयुष्यें जाण ।
मही विचरती सज्जन । निरभिमान निजनिष्ठा ॥१७॥
तेथ इच्छा निंदा द्वेष तृष्णा । सर्वथा नातळे पैं जाणा ।
मनचि मुकलें मनपणा । इच्छादि तृष्णा तेथ कैंची ॥१८॥
आशंका समूळ संसारनिर्दळण । करी ऐसें तें ज्ञान कोण ।
त्या ज्ञानासी कोण साधन । साधल्या ज्ञान फल काय ॥१९॥
याचें समूळ श्रवण । उद्धवाचें वांछी मन ।
तें जाणोनियां श्रीकृष्ण । स्वयें निरुपण सांगत ॥२२०॥