श्लोक ३२ वा
यदि स्म पश्यत्यसदिन्द्रियार्थं , नानानुमानेन विरुद्धमन्यत् ।
न मन्यते वस्तुतया मनीषी, स्वाप्नं यथोत्थाय तिरोदधानम् ॥३२॥
हो कां लौकिकाचे परी । ज्ञाता वर्ते लोकाचारीं ।
तोही प्रपंचामाझारीं । कर्में करी लौकिकें ॥६३॥
परी कार्य-कर्म-कर्तव्यता । हे ज्ञात्यासी नाहीं अहंता ।
तेणें प्रपंचामाजीं निजात्मता । निश्चयें तत्त्वतां वश्य केली ॥६४॥
विषयादि प्रपंचभान । सत्य मानिती अज्ञान ।
तो प्रपंच देखती सज्ञान । ब्रह्मपूर्ण पूर्णत्वें ॥६५॥
साकरेचा इंद्रावणघडू । जाणा गोड नेणा कडू ।
तैसा प्रपंचाचा पडिपाडू । लाभ आणि नाडू ज्ञानाज्ञानें ॥६६॥
सुवर्णाची खोटी । मूर्ख मानिती केवळ गोटी।
ज्ञाते घालूनियां मिठी । घेती ज्ञानदृष्टीं बहुमोलें ॥६७॥
तेवीं सांसारिक क्रियाकर्म । मूर्खा मूर्खपणें भासे विषम ।
तेंचि ज्ञात्यासी परब्रह्म । स्वानंदें आराम सर्वदा ॥६८॥
प्रपंच खाणोनि सांडावा । मग ब्रह्मभाव मांडावा ।
हेंही न लगे त्या सदैवा । उखिताचि आघवा परब्रह्म ॥६९॥
मिथ्या दोराचा सर्पाकार । तेथ मिळोनि अज्ञान नर ।
नाना अनुमानीं भयंकर । सत्य साचार मानिती ॥४७०॥
तेवीं मिथ्या प्रपंचाचें भान । बाधक मानिती अज्ञान ।
तेंचि स्वानुभवें सज्ञान । जाणती पूर्ण परब्रह्म ॥७१॥
जेवीं स्वप्न साच निद्रिताप्रती । तेवीं प्रपंच साच निज भ्रांतीं ।
तोचि निजात्मजागृताप्रती । मिथ्या निश्चितीं निजबोधें ॥७२॥
मिथ्या प्रपंचाचें भान । जाणोनि झाले जे सज्ञान ।
त्यांसी सर्व कर्मीं वर्ततां जाण । देहाभिमान कदा नुपजे ॥७३॥
साधकांचा साधावया स्वार्थ । पूर्वी सर्वस्वरुपें भगवंत ।
बोलिला, तेणें विकारवंत । झाला निश्चित म्हणशील ॥७४॥
वस्तु नव्हे विकारवंत । ते निजसाम्यें सदोदित ।
तेचि अर्थीं श्रीकृष्णनाथ । असे सांगत निजबोधें ॥७५॥