श्लोक १० वा
द्रव्यस्य शुद्ध्यशुद्धी च द्रव्येण वचनेन च ।
संस्कारेणाथ कालेन महत्त्वाल्पतयाऽथवा ॥१०॥
पुरुषें गोमूत्र सेवितां । तत्काळ पावे पवित्रता ।
तेंचि ताम्रपात्रें घेतां । ये अपवित्रता तत्काळ ॥७॥
पुरुषें जळ प्रोक्षितां । पुष्पांसी ये पवित्रता ।
तेंचि पुरुषें अवघ्राणीतां । अपवित्रता पुष्पासी ॥८॥
अग्नीची सेवा करितां । द्विजासी परम पवित्रता ।
तोचि द्विज अग्निहोत्रें जाळितां । ये अपवित्रता अग्नीसी ॥९॥
दर्भीं पिंड ठेवितां पवित्र । पिंडस्पर्शें दर्भ अपवित्र ।
ऐशी शुद्ध्यशुद्धी विचित्र । बोले धर्मशास्त्र श्रुत्यर्थें ॥११०॥
जे वस्तु संशयापन्न । त्याच्या शुद्धीसी ब्राह्मणवचन ।
ज्यांचे वचन प्रमाण । हरिहर जाण मानिती ॥११॥
घृतसंस्कारें शुद्ध अन्न । होमसंस्कारें नवधान्य ।
अग्निसंस्कारें लवण । पवित्र जाण शास्त्रार्थें ॥१२॥
राकारापुढें मकार । मांडूनि करितां उच्चार ।
जिणोनि पापांचा संभार । होय तो नर शुद्धात्मा ॥१३॥
त्याचि मकारापुढें द्यकार । ठेवूनि करितां उच्चार ।
अंगीं आदळे पाप घोर । तेणें होय नर अतिबद्ध ॥१४॥
रजस्वला शुद्ध चरुर्थाहानीं । मेघोदक शुद्ध तिसरे दिनीं ।
वृद्धिसूतक दहावे दिनीं । काळ शुद्धपणीं या हेतू ॥१५॥
पूर्व दिवशींचें जें अन्न । तें काळेंचि पावे गा दूषण ।
ज्यासी आलें शिळेपण । तें अन्न जाण अशुद्ध ॥१६॥
तैसें नव्हे घृतपाचित । तें बहुत काळें तरी पुनीत ।
जें विटोनि विकारी होत । तें अपुनीत काळेंचि ॥१७॥
जें सांचवणीं अल्प जळ । त्यासी स्पर्शला चांडाळ ।
तें अपवित्र गा सकळ । नये अळुमाळ स्पर्श करूं ॥१८॥
तेंचि निर्झर कां अक्षोभ जळ । तेथ स्पर्शल्याही चांडाळ ।
त्यासी लागेना तो विटाळ । तें नित्य निर्मळ पवित्र ॥१९॥
अल्प केलिया स्वयंपाक । त्यासी जैं आतळे श्वान काक ।
तैं तें सांडावें निःशेख । अपवित्र देख तें अन्न ॥१२०॥
तोचि सहस्त्रभोजनाचा पाक । त्यासी आतळल्या श्वान कां काक ।
सांडावें जेथ लागलें मुख । येर अन्न निर्दोख भोजनी ॥२१॥