श्लोक १ ला
बादरायणिरुवाच - स एवमाशंसित उद्धवेन भागवतमुख्येन दशार्हमुख्यः ।
सभाजयन् भृत्यवचो मुकुन्दस्तमाबभाषे श्रवणीयवीर्यः ॥१॥
शुक म्हणे परीक्षिती । ऐकोनि उद्धवाची विनंती ।
वचनें संतोषला श्रीपती । तो उद्धवाप्रती संबोधी ॥३१॥
कोटि जन्मांतीं केवळ । द्विजत्वें पाविजे सत्कुळ ।
हें महापुण्याचें निजफळ । तेंचि निष्फळ हरिभक्तीविणें ॥३२॥
सदा सफळ आंब्याचा रुख । त्यावरी उपजे कांवरुख ।
तो सफळींही निष्फळ देख । तैसे उत्तम लोक भजनेंवीण ॥३३॥
ते स्थिति नाहीं उद्धवापासीं । उत्तम जन्म यादववंशीं ।
सभासदता आल्याही हातासी । श्रीमदासी भुलेचिना ॥३४॥
झालियाही राज्यसंपत्ती । जो विसंबेना भगवद्भक्ती ।
भागवतमुख्यत्वाची प्राप्ती । त्यासीच निश्चितीं महाराजा ॥३५॥
सगुण सुंदर पतिव्रता । अनुकूळ मिळालिया कांता ।
जो विसंबेना भगवत्पथा । भागवतमुख्यता त्या नांव ॥३६॥
इंहीं गुणीं अतियुक्त । विवेकेंसीं अतिविरक्त ।
श्रीकृष्णचरणीं अनुरक्त । मुख्य भागवत उद्धवू ॥३७॥
वयें धनें जें श्रेष्ठपण । तें श्रेष्ठत्व अतिगौण ।
भगवत्प्राप्ती ते श्रेष्ठ जाण । तेणें भाग्यें परिपूर्ण उद्धवू ॥३८॥
जो श्रीकृष्णाचा विश्वासी । श्रीकृष्ण एकांत करी ज्यासी ।
गुण ज्ञान सांगे ज्यापाशीं । त्याच्या भाग्यासी केवीं वानूं ॥३९॥
परब्रह्म जें कां साक्षात । जें उद्धवासी झालें हस्तगत ।
त्याच्या बोलामाजीं वर्तत । भाग्यें भाग्यवंत तो एक ॥४०॥
उद्धवभाग्य वानित वानित । शुक झाला सद्गदित ।
स्वानंदें वोसंडला तेथ । ठेला तटस्थ महासुखें ॥४१॥
उद्धवभाग्याचा उद्रेक । सांगतां वोसंडला श्रीशुक ।
तें देखोनि कुरुनायक । जाहला आत्यंतिक विस्मित ॥४२॥
ज्याचें निजभाग्य सांगतां । श्रीशुकासी होतसे अवस्था ।
उद्धव भाग्याचा तत्त्वतां । मजही सर्वथा मानला ॥४३॥
तंव शुक म्हणे रायासी । परम भाग्य तें उद्धवासी ।
तेणें विनवितां हृषीकेशी । वचनमात्रेंसीं तुष्टला ॥४४॥
उद्धवासी शांतीची चाड । तो प्रश्न श्रीकृष्णांसी झाला गोड ।
त्याचें पुरवावया कोड । निरुपण वाड सांगेल ॥४५॥
परम शांतीचा अधिकारी । तूंचि एक निजनिर्धारीं ।
ऐसें उद्धवप्रेमपुरस्करीं । शांति श्रीहरि सांगत ॥४६॥;