श्लोक ५ वा
भूतानां देवचरितं दुःखाय च सुखाय च ।
सुखायैव हि साधूनां त्वादृशामच्युतात्मनाम् ॥५॥
देवांपासूनि भूतसृष्टी । सुखदुःखें शिणे पोटीं ।
अतिवृष्टी कां अनावृष्टी । भूतकोटी आकांतु ॥५४॥
त्या देवांपरीस साधु अधिक । हें साचचि मज मानलें देख ।
देवचरितें उठी सुखदुःख । साधु निर्दोख सुखदाते ॥५५॥
त्यांहीमाजीं तुजसारिखा । जोडल्या कृपाळू निजात्मसखा ।
तैं पेठ पिके परमार्थसुखा । हा महिमा लोकां कदा न कळेचि ॥५६॥
दिधल्या सुखासी मागुती । च्युती हों नेणे कल्पांतीं ।
ते अच्युतात्मस्थिती । तुजपाशीं निश्चितीं नारदा ॥५७॥
तुझिये महिमेपासीं । मुदल देवो न ये तुकासी ।
तेंही सांगेन मी तुजपासीं । यथार्थेंसीं नारदा ॥५८॥
देवाचा अवतार होये । दासां सुख, दैत्यां भये ।
तेथही ऐसें विषम आहे । हें न समाये तुजमाजीं ॥५९॥
तूं देवांचा आप्त होसी । दैत्यही विश्वासती तुजपासीं ।
रावण तुज नेऊनि एकांतासी । निजगुह्यासी स्वयें सांगे ॥६०॥
देव रावणें घातले बंदीं । तो रावण तुझे चरण वंदी ।
शेखीं रामाचा आप्त तूं त्रिशुद्धी । विषम तुजमधीं असेना ॥६१॥
जरासंधु कृष्णाचा वैरी । तुझी चाल त्याच्या घरीं ।
आणि कृष्णाचे सभेमाझारीं । आप्तत्वें थोरी पैं तुझी ॥६२॥
नाम घेवों नेदी देवाचें । हें बिरुद हिरण्यकशिपूचें ।
त्यासी कीर्तन तुझें रुचे । विषमत्व साचें तुज नाहीं ॥६३॥
लांचुगी बुद्धि सदा देवांसी । तैशी नाहीं तुम्हां साधूंसी ।
ऐक त्याही अभिप्रायासी । यथार्थेंसीं सांगेन ॥६४॥