श्लोक १९ वा
श्रीभगवानुवाच ।
प्रायेण मनुजा लोके लोकतत्त्वविचक्षणाः ।
समुद्धरन्ति ह्यात्मानमात्मनैवाशुभाशयात् ॥१९॥
भूत संचरलियापाठीं । सुटती जल्पवादगोठी ।
त्यातें गुणिया पाहोनि दिठीं । अक्षता त्राहाटी मंत्रोनी ॥६॥
पाहतां पांचभौतिक संसारु । सहजें झाला असे थोरु ।
माजीं झोंबलासे कृष्णवियोगखेचरु । उद्धव लेंकरूं झडपिलें ॥७॥
मिसें उद्धवाची झडपणी । अहंम्हैसासुर लागला झणीं ।
त्यासी करावया झाडणी । कृष्ण गुणी चालिला ॥८॥
तेथ झाडणीलागीं आतां । यदूअवधूतसंवादकथा ।
त्याचि मंत्रूनि मंत्राक्षता । होय झाडिता श्रीकृष्णु ॥९॥
श्रीकृष्ण म्हणे उद्धवासी । सावध होईं निजमानसीं ।
येऊनियां मनुष्यलोकासी । आपआपणांसी उद्धरिती ॥२१०॥
पाहतां यया परमार्था । साह्य नव्हे माता पिता ।
पुत्र भ्राता दूहिता कांता । साह्य सर्वथा हे नव्हती ॥११॥
साह्य परमार्था नव्हे व्याही । शेखीं साह्य नव्हे जांवयी ।
आपणिया आपण साह्य पाहीं । जो निजदेहीं विवेकी ॥१२॥
मुमुक्षुमार्गींचे सज्ञान । लोकतत्वविचक्षण ।
विचारूनि कार्यकारण । स्वबुद्धीं जाण उद्धरले ॥१३॥
नित्यानित्यविवेकें । अनित्य सांडिती त्यागमुखें ।
नित्य तें यथासुखें । हित संतोखें अंगीकारिती ॥१४॥
नित्यत्वें जें उरलें जाण । तें स्वरूप माझें चिद्धन ।
तेंचि साधकांचे साधन जाण । अनन्यपणें चिंतिती ॥१५॥
भावितां माझी दृढ भावना । मीचि ते होती जाणा ।
कीटकीभृंगीचिया खुणा । आप आपणियां उद्धरिती ॥१६॥