श्लोक ४० वा
यर्ह्यब्जनाभचरणैषणयोरुभक्त्या, चेतोमलानि विधमेद्गुणकर्मजानि ।
तस्मिन् विशुद्ध उपलभ्यत आत्मतत्त्वं, साक्षाद्यथाऽमलदृशोः सवितृप्रकाशः ॥४०॥
निर्विकारस्वरूपप्राप्ति । अवश्य पावणें आहे चित्तीं ।
तैं करावी भगवद्भक्ति । उत्कटा प्रीति अविश्रम ॥७३८॥
त्यजूनि पुत्रवित्तेषणेचें काज । जिणौनि लौकिकाची लाज ।
पद्मनाभभजनें भोज । अतिनिर्लज्ज नाचावें ॥७३९॥
पुत्रवित्तलोकेषणा । त्यजूनि भजतां हरिचरणां ।
तंव तंव चित्ताचे चैत्यमळ जाणा । क्षणक्षणां नासती ॥७४०॥
रजतमादि कर्मज मळ । चित्तीं बैसले जे सबळ ।
ते प्रक्षाळती सकळ । भक्तिप्रेमजळक्षाळणें ॥७४१॥
जंव जंव थोरावे सप्रेम भक्ति । तंव तंव पाया लागे विरक्ति ।
स्वयें विरमे विषयासक्ति । होय चित्तवृत्ति निर्मळ ॥७४२॥
निर्मळ जाहलिया चित्तवृत्ति । परमात्मया सर्व भूतीं ।
भजों लागे अनन्यप्रीतीं । हे ’चौथी भक्ति’ उदार ॥७४३॥
हे भक्ति अतिशयें उदार । निर्दाळी भक्तांचा अहंकार ।
उद्धरी सुर नर स्त्रिया शूद्र । आनंदनिर्भर करी जीवु ॥७४४॥
हे भक्ति जैं लागे हातीं । तैं भवभयाची निःशेष शांति ।
पायां लागती चारी मुक्ती । ऐशी उदार भक्ति हरीची ॥७४५॥
जेवीं डोळां असतां पडळ । सविता उगवे सर्व काळ ।
तो सन्मुख न देखे रविमंडळ । मा पदार्थ सकळ त्या कैंचे ॥७४६॥
तेंचि फिटलिया पडळ । दृष्टी होय अतिनिर्मळ ।
देखों लागे पदार्थ सकळ । रविमंडळसमन्वयें ॥७४७॥
तेवीं निजात्मा हृदयीं वसे । परी चित्तवृत्ति मळिण असे ।
तंव परब्रह्म न प्रकाशे । चित्त वासनादोषें दूषित ॥७४८॥
तेथ करितां भगवद्भक्ति । निर्मळ होय चित्तवृत्ति ।
तेव्हां निर्विकारस्वरूपप्राप्ति । भक्त पावती निजभजनें ॥७४९॥
पावावया परमप्राप्ति । जगीं दाटुगी भगवद्भक्ति ।
ते म्यां सांगितली तुजप्रती । यथानिगुतीं नृपनाथा ॥७५०॥
जेवीं डोळ्यांचें पडळ फिटे । तेथ प्रकाशेंसीं सविता भेटे ।
तेवीं कल्पनालोपें प्रगटे । नेटेपाटें परब्रह्म ॥७५१॥
जेथ निर्विकल्प समान । निश्चयेंसीं जाहलें मन ।
त्यासी देहीं वर्ततांही जाण । भवबंधन स्पर्शेना ॥७५२॥
ऐसें गर्जोनिया जाण । हर्षें बोले पिप्पलायन ।
तंव राजा सुखावला संपूर्ण । जीवींची खूण बाणली ॥७५३॥
ऐकतां ब्रह्मनिरूपण । राजा लांचावला पूर्ण ।
पुढें वाढावया निरूपण । अन्वयें प्रश्न पुसतसे ॥७५४॥
जेणें तुटे कर्मबंधन । त्या कर्मयोगाचें लक्षण ।
समूळ ऐकावया जाण । राजा आपण सादरें पुसतु ॥७५५॥