श्लोक २२ वा
अन्ने प्रलीयते मर्त्यमन्नं धानासु लीयते ।
धाना भूमौ प्रलीयन्ते भूमिर्गन्धे प्रलीयते ॥२२॥
म्यां पाहिल्या प्रळयदृष्टीं । पडोनि ठाके अनावृष्टी ।
तेणें अन्न क्षीण होय सृष्टीं । अन्नापाठीं शरीर ॥२२॥
येथ असे ’अन्नमय प्राण’ । हें वचन प्रत्यक्ष प्रमाण ।
ते अन्न होतांचि क्षीण । अन्नासवें प्राण प्राण्यांचे जाती ॥२३॥
अन्नवृद्धि खुंटल्या धान्य । बीजमात्र राहे आपण ।
तेंही पृथ्वीसी होय लीन । तत्काळ जाण उद्धवा ॥२४॥
तंव द्वादशादित्यमेळा । एकत्र होय रविमंडळा ।
तो पीठ करी पर्वतशिळा । तेही तृणसाळा उरों नेदी ॥२५॥
तेणें तापलें सप्तपाताळ । पोळलें शेषाचें कपाळ ।
तो वमी विषाग्निकल्लोळ । महाज्वाळ धडधडीत ॥२६॥
तो संकर्षणमुखानळ । पार्थिव जाळी सकळ ।
ब्रह्मांड जाळोनि तत्काळ । पृथ्वी केवळ भस्म करी ॥२७॥
तेव्हां पृथ्वीचें पृथ्वीपण सरे । तें गंधमात्रस्वरुपें उरे ।
तोही गंधू जळीं विरे । तेंचि शार्डगधरें सांगिजे ॥२८॥