श्लोक २६ वा
तावत् प्रमोदते स्वर्गे यावत् पुण्यं समाप्यते ।
क्षीणपुण्यः पतत्यर्वाग् अनिच्छन् कालचालितः ॥२६॥
जंव असे पुण्यसंपत्ती । तंव स्वर्गभोग भोगिती ।
क्षीण झाल्या पुण्यशक्ती । पतन पावती तत्काळ ॥५४॥
जंववरी गांठीं असे धन । तंववरी वेश्येचें सौजन्य ।
निःशेष वेंचल्या धन । मुख परतोन पाहेना ॥५५॥
तैशीच स्वर्गीची वस्ती । निजपुण्यें भोग भोगिती ।
पुण्यक्षयें क्षया जाती । पतन पावती अनिच्छा ॥५६॥
कष्ट करूनियां याज्ञिकीं । स्वर्गु साधिला होआवया सुखी ।
ते झालेचि परम दुःखी । पतन अधोमुखीं पावले ॥५७॥
उडालें स्वर्गभोगांचे सुख । आलें गर्भवासाचें दुःख ।
जळो सकामाचें सुख । ठकले याज्ञिक सुखलोभें ॥५८॥
उद्धवा जे म्हणती स्वर्गसुख । ते या रीतीं पावले दुःख ।
स्वर्गसुख मानिती मूर्ख । नव्हे निर्दोख तो मार्गु ॥५९॥
विधियुक्त आचरतां याज्ञिक । पुढती पावले थोर दुःख ।
तरी अविधीनें होईल सुख । झणीं देख म्हणशील ॥५६०॥
येथ कर्ममार्गींची प्रवृत्ती । दों प्रकारें असे वर्तती ।
एकी विधिरूपें आचरती । दुजी स्थिती अविधीनें ॥६१॥
आतां सांगितली तुजप्रती । ते वेदोक्त विधानस्थिती ।
जे विधीनें स्वर्गप्राप्ती । हे प्रवृत्ती उत्कट ॥६२॥
पुण्यक्षयें स्वर्गपतन । तेंही सांगीतलें कथन ।
आतां अविधीं जें आचरण । तेंही लक्षण परियेसीं ॥६३॥
वेदउल्लंघनें कुमती । कुश्चित जनांचे संगती ।
अप्रवृत्तीची प्रवृत्ती । अधर्मस्थिती अवधारीं ॥६४॥