श्लोक ३० वा
करोति कर्म क्रियते च जन्तुः, केनाप्यसौ चोदित आनिपातात् ।
न तत्र विद्वान् प्रकृतौ स्थितोऽपि, निवृत्ततृष्णः स्वसुखानुभूत्या ॥३०॥
जन्मापासूनि मरणान्त । प्राणी जें जें कर्म करित ।
तें तें कोणी एक प्राचीन एथ । असे वर्तवीत निजसत्ता ॥३३॥
तेथ सज्ञान आणि अज्ञान । प्राचीन कर्में कर्माधीन ।
अज्ञानासी अहंकर्तेपण । ज्ञाते निरभिमान वर्तती कर्मीं ॥३४॥
म्हणसी देहीं असतां प्राण । केवीं नुठी देहाभिमान ।
ज्ञाता स्वसुखानुभवें पूर्ण । अहंकर्तेपण त्या स्फुरेना ॥३५॥
दोराचे सर्पाचा महाधाक । दोर जाणितल्या नुपजे देख ।
तेवीं अनुभविल्या ब्रह्मसुख । अहंता बाधक स्फुरेना ॥३६॥
ऐक योगभ्रष्टाचें लक्षण । त्याचा प्राचीनसंस्कार जाण ।
उपजों नेदी देहाभिमान । योग संपूर्ण सिद्धयर्थ ॥३७॥
जें देहीं नित्य निरभिमान । तेचि ब्रह्मसुखें सदा संपन्न ।
त्यांसी देहींचें कर्माचरण । सर्वथा जाण बाधीना ॥३८॥;
ज्ञाता देहकर्मासी अलिप्त । हेंही अपूर्व नव्हे एथ ।
तो देही असोनि देहातीत । तेंचि श्रीकृष्णनाथ स्वयें सांगे ॥३९॥