श्लोक १७ वा
किमेतया नोऽपकृतं, रज्ज्वा वा सर्पचेतसः ।
रज्जुस्वरुपाविदुषो, योऽहं यदजितेन्द्रियः ॥१७॥
मूढमतीचा प्रबोध । मानी उर्वशीचा अपराध ।
विवेकें पाहतां शुद्ध । मीच मतिमंद सकाम ॥९४॥
उर्वशी देखतां दृष्टीं । मी कामासक्त झालों पोटीं ।
माझिये लंपटतेसाठीं । मज म्यां शेवटीं नाडिलें ॥९५॥
जेवीं सांजवेळे पडिला दोरु । भेडा सर्प भासे थोरु ।
जंव नाहीं केला निर्धारु । तंव महाअजगरु भयानक ॥९६॥
तेणें सर्पभयें लवडसवडीं । पळों जातां पैं तांतडी ।
दुपावुलीं पडली आढी । त्याची कल्पना नाडी तयासी ॥९७॥
तेवीं माझिये कामभ्रांतीं । उर्वशी सुंदर युवती ।
एथ माझिया कामासक्ति । सुरत-रतीं भुललों ॥९८॥
यापरी मी अविवेकात्मा । भुललों उर्वशीच्या कामा ।
तीवरी कोपणें जें आम्हां । हेंचि अधर्माचें मूळ ॥९९॥
दृष्टीं देखतां कामिनी । कामासक्ता ते अतिरमणी ।
विवेकिया पोहणघाणी । नरकमाथणी ते कांता ॥२००॥
जेवीं सूकरा विष्ठेची प्रीती । तेवीं सकामा कामिनीची रती ।
विवेकी देखोनि थुंकिती । तेंचि श्लोकार्थीं नृप बोले ॥१॥