आरंभ
श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीकृष्णाय नमः ॥
ॐ नमो सद्गुरु वसंतू । ऐक्यकाळीं तुझा ऋतू ।
तया ऋतुकाळींचा मारुतू । ज्ञानवनांतू जैं रिघे ॥१॥
तैं अविद्येचीं जुनीं पानें । गळूनि जाती तत्क्षणें ।
नव पल्लवीं विराजमानें । विरक्तपणें अनुरक्त ॥२॥
अत्यंत वैराग्याची हांव । खांकर झाले वृक्ष सर्व ।
त्यांसी निघाले नव पल्लव । अतिलवलव कोंवळिक ॥३॥
जाहल्या वसंताचें रिगवणें । वृक्ष आडवे फुटले तेणें ।
सोहंभावाचीं सुमनें । तेणें गुणें विकासलीं ॥४॥
कृष्णसारूप्यें कृष्णभ्रमर । तेथें झेपावले अतिसत्वर ।
आमोद सेविती अरुवार । कैसेनि केसर कुचंबे ॥५॥
सद्भावाच्या आमोदधारा । सेवितां सुख झालें भ्रमरां ।
हृदयकमळीं केला थारा । मध्यमद्वारा चालिले ॥६॥
भेदोनियां साही कमळें । द्विदळादि षोडशदळें ।
झेपावले मळयानिळें । सहस्त्रदळीं मिसळले ॥७॥
तेथ सेवूनि पराग धवळ । उन्मत्त मातलें अलिकुळ ।
करिती आनंदाचा गोंधळ । सुखकल्लोळ स्वानंदें ॥८॥
लागला अनुहताचा ध्वनी । रुणझुणिती दशलक्षणीं ।
त्याही नादातें प्राशुनी । निःशब्दपणीं निवांत ॥९॥
तेथें मोक्षसुखाचे घड । डोलतां दिसे अतिगोड ।
तेणें जीवाचें पुरत कोड । करिती धुमाड सोहंशब्दें ॥१०॥
मुमुक्षुमयुर अतिप्रीतीं । पिच्छें पसरूनि नाचती ।
येऊन वसंतवनाप्रती । टाहो फोडिती गुरुनामें ॥११॥
नेमस्त कोकिळां होतें मौन । वसंतऋतुराज देखोन ।
तिंहीं करोनि विसर्जन । मधुरस्तवनें गर्जती ॥१२॥
भक्तिसरोवरीं निर्मळ पाणी । विकासल्या नवविध कमळिणी ।
भक्त सुस्नात तिये स्थानीं । निमज्जनीं निश्चळ ॥१३॥
ते सरोवरींचे सेवितां पाणी । जीवशिव चक्रवाकें दोनी ।
सद्गुरुचिद्भानु वसंतवनीं । देखोनि मिळणीं मिळालीं ॥१४॥
वसंतें उल्हास तरुवरां । उलोनि लागल्या स्वानंदधारा ।
पारंब्या भेदूनियां धरा । धराधरा विगुंतल्या ॥१५॥
बोधमलयानिळ झळकत । तेणें वनश्री मघमघीत ।
मोक्षमार्गीचे पांथिक तेथ । निजीं निजत निजरूपें ॥१६॥
ऐसा सद्गुरु वसंतरावो । निजभक्तवना दे उत्सावो ।
तो भागवतभजनअध्यावो । उद्धवासी देवो सांगत ॥१७॥
बारावे अध्यायीं निरूपण । सत्संगाचा महिमा गहन ।
कर्माचा कर्ता तेथ कोण । त्यागी तें लक्षण कर्माचें ॥१८॥
संपतां अकरावा अध्यावो । गुह्य सांगेन म्हणे देवो ।
तें परिसावया उद्धवो । न्याहाळी पहा हो हरिवदन ॥१९॥
काय सांगेल गुह्य गोष्टी । कोण अक्षरें निघती ओंठीं ।
त्या वचनार्था घालावया मिठी । उल्हास पोटीं उद्धवा ॥२०॥
जैसें मेघमुखींचें उदक । वरच्यावरी झेली चातक ।
तैसें कृष्णवचनालागीं देख । पसरिलें मुख उद्धवें ॥२१॥
स्नान संध्या भोजन । आवडे या एकें काळें जाण ।
तैसें ज्ञेय ज्ञाता ज्ञान । घ्यावया सावधान उद्धव ॥२२॥
ऐसा उद्धवाचा आदरू । देखोनि हरि झाला सादरू ।
भक्तकृपाळू अतिउदारू । निजगुह्यसारू सांगत ॥२३॥