श्लोक १६ वा
कथयामास निधनं, वृष्णीनां कृत्स्नशो नृप ।
तच्छ्रुत्वोद्विग्नहृदया, जनाः शोकविमूर्च्छिताः ॥१६॥
दारुक म्हणे तुम्ही समस्त । पळा पळा अर्जुनासमवेत ।
अर्धं क्षण न रहावें एथ । यादव समस्त निमाले ॥९२॥
यादवीं जाऊनि प्रभसासी । केला तीर्थविधि विधानेंसीं ।
दान भोजनें देऊनि द्विजांसी । मद्यपानासी मांडिलें ॥९३॥
चढला मद्याचा उन्मादु । यादव सखे सगोत्र बंधु ।
परस्परें युद्धसंबंधु । गोत्रवधु तेथ घडला ॥९४॥
शस्त्रेंकरुनि स्वयमेव । कोणी न मरतीच यादव ।
तेथ घडलें एक अपूर्व । एरिकेनें सर्व निमाले ॥९५॥
बळिभद्रें त्यागिलें देहासी । श्रीकृष्णही गेला निजधामासी ।
मज धाडिलें तुम्हांपाशीं । क्षण द्वारकेसी न रहावें ॥९६॥
हरीनें त्यागिलें द्वारकेसी । समुद्र बुडवील शीघ्रतेशीं ।
हें कृष्णें सांगितलें तुम्हांसी । एथूनि त्वरेंसीं निघावें ॥९७॥
ऐकूनि दारुकाची गोठी । द्वारकेसी एक बोंब उठी ।
उग्रसेन कपाळ पिटी । मस्तक आपटी वसुदेव ॥९८॥
एक कुस्करिती दोनी हात । एक अत्यंत चरफडत ।
एक आक्रोशें आक्रंदत । एकें मूर्च्छित पैं पडलीं ॥९९॥
एका रडतां शोषले कंठ । एकाचे दोनी फुटले ओंठ ।
एकाचा होऊं पाहे हृदयस्फोट । दुःख अचाट सर्वांसी ॥२००॥
एक स्फुंदती उकसाबुकशीं । एक पिटिती हृदयासी ।
एक तोडिती कान-केशीं । एकें दुःखें पिशीं पैं जाहलीं ॥१॥
एक देती दीर्घ हाक । एकें पडलीं अधोमुख ।
एके मीनाच्या ऐसें देख । अत्यंतिक तळमळती ॥२॥
बोंब सुटली नरनारी । शंख करिती घरोघरीं ।
कोण कोणातें निवारी । समस्तां सरी समदुःख ॥३॥
देवकी आणि रोहिणी । मूर्च्छित पडल्या धरणीं ।
सवेंचि उठती आक्रंदोनी । दीर्घस्वनीं विलपती ॥४॥
कृष्णा विसाविया निजाचिया । वेगीं भेटी देईं कां रे कान्हया ।
कां रुसलासी रे तान्हया । तुझिया पायां लागेन ॥५॥
श्रीकृष्ण तूं माझा कैवारी । श्रीकृष्न तूं माजा सहाकारी ।
शेखीं मज सांडोनि दुरंधरी । तूं दूरचे दूरी गेलासी ॥६॥
जिणोनि कंसकेशियातें । बंदीं सोडविलें आमुतें ।
शेखीं तुवां सांडिलें एथें । निष्ठुर चित्तें झालासी ॥७॥
आणूनि निमाल्या पुत्रांतें । तुवां मज सुखी केलें येथें ।
अंतीं ठकिलें ठकिलें मातें । श्रीकृष्णनाथें नाडिलें ॥८॥
कृष्णा निरसूनि माझें दुःख । तुवा दिधलें परम सुख ।
तो तूं निष्ठुर जाहलासी देख । अंतीं निःशेख सांडिलें ॥९॥
माझिया पुत्रा कृष्णराया । वेगीं ये का रे कान्हया ।
माझ्या नाहीं प्राशिलें पान्हया । म्हणोनि तान्हया रुसलासी ॥२१०॥
जिचें केलें स्तनपान । ते यशोदाही जाहली दीन ।
तुझें न देखतां वदन । कैसेनि प्राण राहतील ॥११॥
कृष्णा ये रे ये रे धांवोन । चौभुजीं मज दे आलिंगन
तुझें चुंबीन रे वदन । मी अतिदीन तुजलागीं ॥१२॥
माझिया श्यामसुंदरा । राजीवलोचना सुकुमारा ।
चतुर्भुजा शार्डंगधरा । ये का रे उदारा श्रीकृष्णा ॥१३॥
तुझे पद्मांकित पाये । मज आठवती पाहें ।
तेणें हृदय फुटताहे । करुं मी काये श्रीकृष्णा ॥१४॥
कृष्णा तुजहूनि वेगळी । मी जाहलें रे आंधळी ।
माझी धरावया आंगोळी । धांव वनमाळी श्रीकृष्णा ॥१५॥
मज अंधाची कृष्ण काठी । कोणें घातली गे वैकुंठीं ।
आतां मी मार्ग केवीं कंठीं । पाव जगजेठी श्रीकृष्णा ॥१६॥
पुत्र नातू वंशावळी । एके वेळीं जाहली होळी ।
कोणी नुरेचि यदुकुळीं । वक्षःस्थळीं पिटिती ॥१७॥
यादव पडले रे केउते । तुज कोठूनि धाडिलें कृष्णनाथें ।
वेगीं न्या रे मज तेथें । पाहीन समस्तें तानुलीं ॥१८॥
ऐकोनि देवकीचें रुदन । वसुदेवादि उग्रसेन ।
आक्रंदोनि सकळ जन । प्रभासासी जाण निघाले ॥१९॥