श्लोक ५ वा
श्रीभगवानुवाच-
एते घोरा महोत्पाता द्वार्वत्यां यमकेतवः ।
मुहूर्तमपि न स्थेयमत्र नो यदुपुङगवाः ॥५॥
जो जगाचा सूत्रधारी । जो मायायंत्रींचा यंत्रकारी ।
तो यादवांप्रती श्रीहरी । आलोच करी विघ्नांचा ॥७४॥
यादवकुळासी आला प्रांत । हें जाणो श्रीकृष्णनाथ ।
यांचा द्वारकेसी होऊं नये घात । यालागीं समस्त प्रभासा धाडी ॥७५॥
द्वारावती सातवी पुरी । येथील मरण मोक्षोपकारी ।
यादव समस्त देवाधिकारी । यालागीं ते बाहेरी श्रीकृष्ण काढी ॥७६॥
कुळनाशाचें मूळ देखा । प्रभासीं निघालीसे एरिका ।
हाचि कृष्णाचाही आवांका । तो धाडी सकळिकां प्रभासासी ॥७७॥
यादवांसी ब्रह्मशाप । घडलासे घोररुप ।
यालागीं द्वारकेमाजीं संताप । उत्पातरुप उठती ॥७८॥
उत्पात उठले अनेक । हे अनिवार अरिष्टसूचक ।
अविलंबें तत्काळिक । परम दुःख पावाल ॥७९॥
यालागीं तुम्हीं आवश्यक । येथें न राहावें मुहूर्त एक ।
स्त्रिया पुत्र सुहृद लोक । तात्काळिक निघावें ॥८०॥
म्हणाल यादववीर उद्भट । आम्हांसी काय करील अरिष्ट ।
येणें गर्वें अतिअनिष्ट । परम कष्ट पावाल ॥८१॥
ब्राह्मणाचे शापापुढें । कायसें शौर्य बापुडें ।
तुम्हीं न विचारितां मागेंपुढें । आतांचि रोकडें निघावें ॥८२॥
द्वारकेमाजीं आजि कोणी । सर्वथा पिऊं नये पाणी ।
स्त्रीपुत्रसुहृदजनीं । परिवारोनि निघावें ॥८३॥
कुळासी घडला ब्रह्मशाप । तेणें द्वारकेसी उठिला संताप ।
तें फेडावया कुळाचें पाप । क्षेत्र पुण्यरुप प्रभास ॥८४॥