श्लोक ४८ वा
विसर्गाद्याः श्मशानान्ता भावा देहस्य नात्मनः ।
कलानामिव चन्द्रस्य कालेनाव्यक्तवर्त्मना ॥४८॥
शुक्लकृष्णपक्षपाडी । चंद्रकळांची वाढी मोडी ।
ते निजचंद्रीं नाहीं वोढी । तैसी रोकडी योगियां ॥१२॥
जन्मनाशादि षड्विकार । हे देहासीच साचार ।
आत्मा अविनाशी निर्विकार । अनंत अपार स्वरूपत्वें ॥१३॥
घटु स्वभावें नाशवंतू असे । त्यामाजीं चंद्रमा बिंबलासे ।
नश्वरीं अनश्वर दिसे । विकारदोषें लिंपेना ॥१॥
घटासवें चंद्रासी उत्पत्ती । नाहीं नाशासवें नाशप्राप्ती ।
चंद्रमा आपुले सहजस्थितीं । नाशउत्पत्तिरहितू ॥१५॥
तैसा योगिया निजरूपपणें । देहासवें नाहीं होणें ।
देह निमाल्या नाहीं निमणें । अखंडपणें परिपूर्ण ॥१६॥
काळाची अलक्ष्य गती । दाखवी नाश आणि उत्पत्ति ।
ते काळसत्ता देहाप्रती । आत्मस्थिती नातळे ॥१७॥
एवं काळाचें बळ गाढें । म्हणती ते देहाचिपुढें ।
पाहतां आत्मस्थितीकडे । काळ बापुडें तेथ नाहीं ॥१८॥
सूक्ष्म काळगती सांगतां । वेगें आठवलें अवधूता ।
सिंहावलोकनें मागुता । अग्निदृष्टांता सांगतू ॥१९॥