श्लोक २७ वा
श्रवणं कीर्तनं ध्यानं हरेरद्भुतकर्मणः ।
जन्मकर्मगुणानां च तदर्थेऽखिलचेष्टितम् ॥२७॥
मुख्य भक्तीचें कारण । हरीचे जन्म-कर्म-गुण ।
पूर्ण श्रद्धा करावे श्रवण । हरिकीर्तन स्वानंदें ॥५४४॥
हरिकीर्तनाचिया जोडी । सकळ साधनें केलीं बापुडीं ।
अद्भुत कर्में हरीचीं गाढीं । गातां अतिआवडी उल्हासे ॥५४५॥
शिळा तारिल्या सागरीं । गोवर्धन धरिला करीं ।
निद्रा न मोडितां सकळ नगरी । द्वारकेमाझारीं आणिली मथुरा ॥५४६॥
निमाला गुरुपुत्र दे आणूनि । मुखें प्राशिला दावाग्नि ।
गत गर्भ आला घेऊनि । निजजननीतोषार्थ ॥५४७॥
अजन्म्या जन्में नेणों किती । अकर्म्याचीं कर्में गाती ।
अगुणाचे गुण वर्णिती । तेणें श्रीपति सुखावे ॥५४८॥
जो सुखैकमूर्ति निजस्वभावें । तोही जन्म-कर्म-गुणवैभवें ।
गातां कीर्तनीं अतिसुखावे । स्वानंदगौरवें डुल्लतु ॥५४९॥
ऐशी कीर्तनीं गातां कीर्ति । निर्मळ होय चित्तवृत्ति ।
तेथें ठसावे ध्यानस्थिति । ऐक ते नृपती सांगेन ॥५५०॥
मुकुट कुंडलें मेखळा । कांसे कसिला सोनसळा ।
आपाद रुळे वनमाळा । घनसांवळा घवघवित ॥५५१॥
ऐशी मूर्ती सुरेख सगुण । कां निरसून रूप नाम गुण ।
ध्यानीं ठसावे निजनिर्गुण । ब्रह्म परिपूर्ण पूर्णत्वें ॥५५२॥
ऐसें ठसावतां ध्यान । भक्तांची सबाह्य क्रिया पूर्ण ।
ते ते होय कृष्णार्पण । स्त्रीपुत्रादि जाण सर्वस्वें ॥५५३॥