श्लोक १३ वा
तदैवमात्मन्यवरुद्धचित्तो न वेद किञ्चिद् बहिरन्तरं वा ।
यथेषुकारो नृपतिं व्रजन्तमिषौ गतात्मा न ददर्श पार्श्वे ॥१३॥
ऐसी चिन्मात्र परिपूर्णता । तेथ निरोधूनि आणितां चित्ता ।
चित्त पावे चैतन्यता । जाण सर्वथा नरवीरा ॥४७॥
तेव्हां अंतरीं चैतन्यघन । बाह्य चिन्मात्र परिपूर्ण ।
आणिक न दिसे गा जाण । वृत्तीनें आण वाहिली ॥४८॥
पाहतां ध्येय ध्याता ध्यान । जेथ उल्हासें विगुंतलें मन ।
ते संप्रज्ञातसमाधी जाण । गुणेंवीण भोगिती ॥४९॥
तेथ निःशेष समरसे मन । झाला सुखरूप चिद्घन ।
ते समाधी परम कारण । विचक्षण बोलती ॥१५०॥
ब्रह्म इंद्रियां गोचर नसे । गुण गेलिया डोळां दिसे ।
हे अनुभव्यासीचि भासे । बोलावें ऐसें तें नव्हे ॥५१॥
येथ शास्त्रें विषम झालीं वादें । 'नेति नेति' म्हणितलें वेदें ।
थोटावलीं योगिवृंदें । अनुभवी निजबोधें जाणती ॥५२॥
तेथ हेतुमातु दृष्टांतू । समूळ बुडाला समस्तू ।
अद्वैतवादाची मातू । ज्या ठायांतु गांजिली ॥५३॥
सबाह्य समदर्शन । हे अनुभवाची निर्वाणखूण ।
शरकार गुरु केला जाण । हेंचि लक्षण लक्षूनि ॥५४॥
तावूनि उजू करितां बाण । दृढ लागलें अनुसंधान ।
इतुकेन प्रपंचाचें भान । खुंटलें जाण तयाचें ॥५५॥
निशाण भेरी वाजंतरें । रथ गज सैन्य संभारें ।
राजा गेला अतिगजरें । नेणिजे शरकारें शरदृष्टीं ॥५६॥
मागूनि रायाचा हडपी आला । तो पुसे ये मार्गी राजा गेला ।
येरु म्हणे नाहीं देखिला । गेला कीं न गेला कोण जाणे ॥५७॥
तो शरकारू देखिला दृष्टीं । हे ऐकोनि तयाची गोष्टी ।
जगीं एकाग्रता मोटी । प्रपंच दृष्टीं येवों नेदी ॥५८॥
हेंचि साधावया साधन । गहारंभेंवीण एकपण ।
सर्प गुरु केला जाण । हेंचि लक्षण देखोनि ॥५९॥