श्लोक ३४ वा
मल्लिङ्ग मद्भक्तजन दर्शनस्पर्शनार्चनम् ।
परिचर्या स्तुतिः प्रह्व गुणकर्मानुकीर्तनम् ॥३४॥
नाना अवतारअनुक्रमा । शैवी वैष्णवी अतिउत्तमा ।
शास्त्रोक्त माझ्या प्रतिमा । तीर्थक्षेत्रीं महिमा विशेष ज्यांचा ॥ ८७॥
ज्या प्रतिमा देवीं प्रतिष्ठिलिया । ज्या नरकिन्नरीं संस्थापिलिया ।
ज्या स्वयें स्वयंभ प्रकटलिया । शास्त्रीं बोलिलिया गंडकी ॥८८॥
एकी भक्तअनुग्रहें आल्या । आसुरी निशाचरीं ज्या केल्या ।
आपुल्या घरीं पूजिल्या । भक्तीं करविल्या त्रैवर्णिकीं ॥८९॥
ऐशा माझ्या प्रतिमांची भेटी । पाहों धांवे उठाउठी ।
पूजा करावया पोटीं । आवडी मोठी उल्हासे ॥११९०॥
माझें स्वरूप ते माझे भक्त । मी तेचि ते माझे संत ।
त्यांचे भेटीलागी आर्तभूत । जैसें कृपणाचें चित्त धनालागीं ॥९१॥
माझ्या प्रतिमांहूनि अधिक । संतभजनीं अत्यंत हरिख ।
साधुसंगतीचें अतिसुख । सांडूनि देख घरदारां ॥९२॥
चिंतामणीसी कीजे जतन । तैसी मर्यादा राखे सज्जन ।
नीच नवें अधिक भजन । न धाये मन पूजितां ॥९३॥
सिद्ध करूनि पूजासंभार । माझे पूजेचा अत्यादर ।
पूजा करितां एकाग्र । जैं साधु नर घरा येती ॥९४॥
त्या सांधूची पूजा न करितां । जो माझी पूजा करी सर्वथा ।
तेणें मज हाणितल्या लाता । कीं तो माझ्या घाता प्रवर्तला ॥९५॥
बाळक एक एकुलता । त्यासी माथां हाणितल्या लाता ।
मग पाटोळाही नेसवितां । क्षोभली माता समजेना ॥९६॥
तेवीं अवगणुनी माझिया संतां । मीचि क्षोभें मज पूजितां ।
ते सेवा नव्हे सर्वथा । अतिक्षोभकता मज केली ॥९७॥
संत माझे लळेवाड । त्यांची पूजा मज लागे गोड ।
संतसेवकांचें मी पुरवीं कोड । मज निचाडा चाड संतांची ॥९८॥
सांडूनि माझें पूजाध्यान । जो संतांसी घाली लोटांगण ।
कोटि यज्ञांचें फळ जाण । मदर्पण तेणें केलें ॥९९॥
सकळ तीर्थी तोचि न्हाला । जपतपादिफळें तोचि लाहिला ।
सर्व पूजांचें सार तो पावला । जेणें साधू वंदिला सन्मानें ॥१२००॥
प्रतिमा माझ्या अचेतन व्यक्ती । संत सचेतन माझ्या मूर्ती ।
दृढ भावें केल्या त्यांची भक्ती । ते मज निश्चितीं पावली ॥१॥
केल्या प्रतिमा निजकल्पना उत्तम । संत प्रत्यक्ष पुरुषोत्तम ।
चालतेंबोलतें परब्रह्म । अतिउत्तम साधुसेवा ॥२॥
माझ्या प्रतिमा आणि साधुनर । तेथें या रीतीं भजती तत्पर ।
हा तंव सांगीतला निर्धार । भजनप्रकार तो ऐक ॥३॥
प्रतिमा आणि साधु सोज्ज्वळे । आवडीं न पाहती ज्यांचे डोळे ।
दृष्टि असोनि ते आंधळे । जाण केवळें मोरपिसें ॥४॥
जेवीं कां प्रिया पुत्र धन । देखोनियां सुखावती नयन ।
तैसें संतप्रतिमांचें दर्शन । आवडीं जाण जो करी ॥५॥
अतिउल्हासें जें दर्शन । या नांव गा देखणेपण ।
तेणें सार्थक नयन जाण । दृष्टीचें भजन या रीतीं ॥६॥
देखोनि संत माझीं रूपडीं । जो धांवोनियां लवडसवडी ।
खेंव देऊनियां आवडीं । मिठी न सोडी विस्मयें ॥७॥
ऐसें संतांचें आलिंगन । तेणें सर्वांग होय पावन ।
कां मूर्तिस्पर्शें जाण । शरीर पावन होतसे ॥८॥
तीर्थयात्रे न चालतां । संतांसमीप न वचतां ।
हरिरंगणीं न नाचतां । चरण सर्वथा निरर्थक ॥९॥
जो कां नाना विषयस्वार्था । न लाजे नीचापुढें पिलंगतां ।
तो हरिरंगणीं नाच म्हणतां । आला सर्वथा उठवण्या ॥१२१०॥
तीर्थयात्रा क्षेत्रगमनता । हरिकीर्तना जागरणा जातां ।
संतसमागमें चालतां । कां नृत्य करितां हरिरंगीं ॥११॥
या नांव गा सार्थक चरण । इतर संचार अधोगमन ।
चरणाचें पावनपण । या नांव जाण उद्धवा ॥१२॥
सर्वभावें अवंचन । कवडी धरूनि कोटी धन ।
जेणें केलें मदर्पण । माझें अर्चन या नांव ॥१३॥
धनधान्य वंचूनि गांठीं । माझी पूजा आहाच दृष्टीं ।
ते नव्हे अर्चनहातवटी । तो जाण कपटी मसजी पैं ॥१४॥
लोभें खावया आपण । ठेवी प्रतिमेपुढें पक्कान्न ।
अतीत आलिया न घाली कण । मदर्चन तें नव्हे ॥१५॥
कर पवित्र करितां पूजा । ते आवडती अधोक्षजा ।
जे न पूजिती गरुडध्वजा । त्या जाण भुजा प्रेताच्या ॥१६॥
न करितां हरिपूजनें । न देतां सत्पात्रीं दानें ।
जडित मुद्रा बाहुभूषणें । तें प्रेतासी लेणें लेवविलें ॥१७॥
वाचा सार्थक हरिकीर्तनें । कां अनिवार नामस्मरणें ।
जयजयकाराचेनि गर्जनें । केलीं त्रिभुवनें पावन ॥१८॥
रामनामाच्या गजरीं । सदा गर्जे ज्याची वैखरी ।
तेथ कळिकाळाची नुरे उरी । दुरितें दूरी पळाली ॥१९॥
हरिनाम सांडूनि करंटीं । मिथ्या करिताती चावटी ।
जेवीं हागवणी पटपटी । तैशा गोठी जल्पती ॥१२२०॥
हरिनामाचा सुखसुरवाड । ज्याचे मुखीं लागला गोड ।
त्याचें मजपाशीं सरतें तोंड । मी अखंड त्याजवळी ॥२१॥
गद्यपद्यें स्तवनमाळा । नाना पदबंधाची कळा ।
छंदें कुसरीं विचित्र लीळा । स्तुति गोपाळा अर्पावी ॥२२॥
धैर्य स्थैर्य औदार्य । घनश्याम अतिसौंदर्य ।
शौर्य वीर्य अतिमाधुर्य । गुणगांभीर्य गोविंदू ॥२३॥
त्रिविक्रम उभा बळीच्या द्वारीं । द्वार न सांडूनि द्वारकरी ।
तेणें द्वारें द्वारकेभीतरीं । येऊनि उद्धरी कुशातें ॥२४॥
तो अद्यपि श्रीहरि । स्वयें उभा समुद्रतीरीं ।
शोभा विराजमान साजिरी । असुरसुरनरीं वंदिजे ॥२५॥
मत्स्य झाला तो सागरीं । वराह झाला नासिकद्वारीं ।
उपजला खांबा माझारीं । यशोदेघरीं पोसणा ॥२६॥
जरठपाठी झाला कमठू । बळिच्छळणीं तो खुजटू ।
वेदवादें अतिवाजटू । फुरफुराटू निःश्वासें ॥२७॥
बाईल चोरीं नेली परदेसी । तीलागीं रडे पडे वनवासीं ।
एकही गुण नाहीं त्यापाशीं । शेखीं दासी कुब्जेसीं रातला ॥२८॥
स्तुतिगुणकर्मानुकीर्तन । तें या नांव गा तूं जाण ।
प्रह्व म्हणिजे तें नमन । तेंही व्याख्यान अवधारीं ॥२९॥
माझे प्रतिमांचें दर्शन । कां देखोनि संतजन ।
जो भावें घाली लोटांगण । देहाभिमान सांडूनि ॥१२३०॥
साधुजनांसी वंदितां । धणी न मनी जो चित्ता ।
पुनःपुन्हा चरणीं माथा । विनीततां अतिनम्र ॥३१॥
भागवताचें रजःकण । जो मस्तकीं वंदीना आपण ।
तो जीवें जीतां प्रेत जाण । अपवित्र तैसें तया ॥३२॥
सांडूनि लौकिकाच्या लाजा । जो वैष्णवांच्या चरणरजा ।
गडबडां लोळे वोजा । हा भक्तीचा माझा उल्हास ॥३३॥
या आवडीं करितां भजन । सहजें जाती मानाभिमान ।
हें मुख्य भक्तीचें लक्षण । जे मानाभिमान सांडावे ॥३४॥
त्यजावया मानाभिमान । करावें मत्कीर्तनश्रवण ।
श्रवणादि भक्तीचें लक्षण । ऐक संपूर्ण उद्धवा ॥३५॥