श्लोक १४ वा
नस्योतगाव इव यस्य वशे भवन्ति । ब्रह्मादयस्तनुभृतो मिथुरर्द्यमानाः ।
कालस्य ते प्रकृतिपूरुषयोः परस्य । शं नस्तनोतु चरणः पुरुषोत्तमस्य ॥१४॥
निजसुखातें विस्तारिता । तुझा चरण जी अच्युता ।
काळादिकर्माचा शास्ता । आत्मा नियंता देवाचा ॥६६॥
तूं काळाचा निजनियंता । काळासी अकाळें न करवे सत्ता ।
देवांसी अधिकारीं स्थापिता । देवनियंता तूं कृष्णा ॥६७॥
कर्मस्वामी तूं कृष्णनाथा । इंद्रियक्रिया समस्ता ।
कोणा न करवे अन्यथा । कर्मनियंता श्रीकृष्णा ॥६८॥
ब्रह्मादि शरीरधारी । तुज आधीन गा श्रीहरी ।
जैसे नाथिले बैल नांगरीं । कृषीवळू धरी स्वामित्वें ॥६९॥
तेथ जो राहे मागें पुढें । तो झोडिजे आसुडें ।
तुझे आज्ञेवरी रोकडे । वर्तती गाढे कळिकाळादिक ॥१७०॥
संसारलक्षण शेतासी । अधिकारीं जुंपोनि सर्वांसी ।
निजकर्में क्षेत्रासी । तूं वाहविसी निजाज्ञा ॥७१॥
रोंवोनि अहंकाराची मेढी । महत्तत्वांचें खळें झाडी ।
त्रिगुणदोरें बापुडीं । बांधिशी कडोविकडी जीवपशूंतें ॥७२॥
उदोअस्तांचेनि झणत्कारें । देतां निजकर्मांचे फेरे ।
जो खांदा चुकवोनि वोसरे । तोचि मारें मारिजे ॥७३॥
हा बोल जरी म्हणसी वायां । 'सृष्टिकर्त्री धरिती माया ।
मजसी संबंध नाहीं यया ' । देवराया हें न म्हणें ॥७४॥
मायेसी तूं अधिष्ठान । यालागीं तूं परम कारण ।
तुझिये मांडीवरी जाण । क्रीडास्थान प्रकृतिपुरुषां ॥७५॥
तूं मायेहूनि अपारु । प्रकृतिपुरुषांहूनि परु ।
काळाचा काळ तूं दुर्धरु । सर्वसंहारुकर्ता तूं ॥७६॥
आमुच्या निजसुखा उत्तमा । तुझा चरणविस्तार मेघश्यामा ।
हेंचि मागों पुरुषोत्तमा । कृपा आम्हांवरी कीजे ॥७७॥