श्लोक ६ व ७ वा
आत्मैव तदिदं विश्वं, सृज्यते सृजति प्रभुः ।
त्रायते त्राति विश्वात्मा, ह्नियते हरतीश्वरः ॥६॥
तस्मान्नह्यात्मनोऽन्यस्मादन्यो भावो निरुपितः।
निरुपितेयं त्रिविधा, निर्मूला भातिरात्मनि ॥७॥
प्रपंच प्रत्यक्ष विद्यमान । तेणें भेदयुक्त झालें मन ।
तेथ बोधी माझें वेदवचन । प्रपंच अभिन्न निजात्मता ॥९३॥
मूळीं ऊंसचि बीजीं विरुढे । तो ऊंस ऊंसपणें कांडा चढे ।
तेवीं प्रपंच वस्तुयोगें वाढे । वाडेंकोडें तद्रूप ॥९४॥
जैसें सोनियाचें झालें लेणें । तें वर्ततां वर्त्ते सोनेपणें ।
लेणें मोडलियाही सोनें । सोनेंपणें स्वतःसिद्ध ॥९५॥
तिळाची पुतळी केली । ते तिळावयवीं शोभे आली ।
ते मोडितां न मोडितां भली । असे संचली तिळरुप ॥९६॥
तेवीं उत्पत्ति स्थिति निदान । प्रपंचासी होता जाण ।
तेथ आदि मध्य अवसान । वस्तु परिपूर्ण संचली ॥९७॥
जें एथ भासलें चराचर । तें मी आत्माचि साचार ।
मजवेगळा जगासी थार । अणुमात्र असेना ॥९८॥
एवं सृज्य आणि सृजिता । पाल्य आणि प्रतिपाळिता ।
संहार आणि संहर्ता । मी एकात्मता भगवंत ॥९९॥
एथ उत्पत्ति स्थिति निधन । त्रिविधरुपें प्रपंच भिन्न ।
या सर्वांसी मी अधिष्ठान । मजवेगळें जाण असेना ॥१००॥
प्रपंच मजवरी आभासे । परी मी प्रपंचामाजीं नसें ।
जेवीं मृगजळाचेनि रसें । सूर्य काळवशें भिजेना ॥१॥
त्रिविध प्रपंचाचें जाळ । मजवरी दिसे हें निर्मूळ ।
जेवीं गगन भासे सुनीळ । परी तेथ अळुमाळ नीळिमा नाहीं ॥२॥
’जग प्रत्यक्ष डोळां दिसे । तें तूं निर्मळ म्हणसी कैसें’ ।
हे आशंका मानिसी मानसें । ऐक अनायासें तो बोध ॥३॥