श्लोक ५ वा
तं त्वाऽखिलात्मदयितेश्वरमाश्रितानां,
सर्वार्थदं स्वकृतविद्विसृजेत को नु ।
को वा भजेत् किमपि विस्मृतयेऽनुभूत्यै,
किं वा भवेन्न तव पादरजोजुषां नः ॥५॥
विधाता आणि हरि हर । हे मायागुणीं गुणावतार ।
तूं मायानियंता ईश्वर । भक्तकरुणाकर सुखदाता ॥३९॥
त्या तुझी करितां नि भक्ती । चारी पुरुषार्थ चारी मुक्ती ।
भक्तांसी लोटांगणीं येती । एवढी अर्थप्राप्ती निजभक्तां ॥१४०॥
निजभक्तांचें मनोगत । तूं सर्वज्ञ जाणता भगवंत ।
भक्तहृदयींचें हृद्गत । जाणोनि सर्वार्थ तूं देसी ॥४१॥
भावार्थाचें भोक्तेपण । जाणता तूं एक श्रीकृष्ण ।
तुजवेगळें हें लक्षण । आणिका जाण कळेना ॥४२॥
ऐसा स्वामी तूं उत्तमोत्तम । तुझेनि साधकां सुख परम ।
आणिक नाहीं तुजसम । तूं स्वामी पुरुषोत्तम सर्वांचा ॥४३॥
तूं सर्वांचा स्वामी होसी । परी कृपाळु निजभक्तांसी ।
अग्निविषादि नाना बाधेंसीं । तुवां ’प्रर्‍हादासी’ रक्षिलें ॥४४॥
तुज भक्तांची कृपा प्रबळ । उत्तानचरणाचें तानें बाळ ।
करोनियां वैराग्यशीळ । ’ध्रुवासी’ अढळ तुवां केलें ॥४५॥
शत्रुबंधु ’विभीषण’ । तुज झाला अनन्यशरण ।
त्याचे कृपेस्तव जाण । सकुळीं रावण उद्धरिला ॥४६॥
छळूनि बांधिलें ’बळीसी’ । शेखीं कृपा उपजली कैसी ।
त्याचे द्वारीं द्वारपाळ होसी । निजलाजेसी सांडूनि ॥४७॥
ऐशी भक्तकृपा तुजपाशीं । भक्तहृद्गत तूं जाणसी ।
ऐशा सांडूनि निजस्वामीसी । कोण धनांधांसी सेवील ॥४८॥
देहेंद्रियां जें सुख भासे । तें तुझेनि सुखलेशें ।
तो तूं सकळसुखसमावेशें । प्रसन्न अनायासें निजभक्तां ॥४९॥
साधु जाणती तुझा महिमा । तूं ज्ञानियांचा अभेद आत्मा।
भक्तप्रिय पुरुषोत्तमा । तुझा सुखाचा प्रेमा अप्रमेय ॥१५०॥
तुझे सेवेचिया संतोखें । भक्त सुखावले निजसुखें ।
त्यांसी देहद्वंद्वजन्मदुःखें । स्वप्नींही संमुखें कदा नव्हती ॥५१॥
तुझ्या भजनसुखें तुझे भक्त । विषयीं होऊनि विरक्त ।
ते राज्य समुद्रवलयांकित । थुंकोनि सांडित तुच्छत्वें ॥५२॥
सकळभोगवैभवेंसीं । स्वर्ग आलिया भक्तांपाशीं ।
ते उपेक्षिती तयासी । जेवीं राजहंसीं थिल्लर ॥५३॥
जे विनटले भजनाच्या ठायीं । ते तूं सुखरुप करिसी पाहीं ।
देहीं असतांचि विदेही । सर्वा ठायीं समसाम्यें ॥५४॥
ऐसा स्वामी तूं हृषीकेशी । सदा संतुष्ट निजभक्तांसीं ।
कठिणत्व नाहीं सेवेसी । कैसें म्हणसी तें ऐक ॥५५॥
जाणें न लगे परदेशासी । आणि अनवसरु नाहीं सेवेसी ।
भक्तांनिकट अहर्निशीं । तूं हृदयनिवासी निजात्मा ॥५६॥
सेवेलागीं न लगे धन । शरीरकष्ट न लगती जाण ।
तुझ्या चरणीं ठेविल्या मन । तूं स्वानंदघन तुष्टसी ॥५७॥
तूं तुष्टोनि करिशी ऐसें । सांडविसी प्रपंचाचें पिसें ।
त्रिगुणेंसीं त्रिपुटी नासे । अनायासें मिथ्यात्वें ॥५८॥
ऐसा तूं सुसेव्य आणि कृपाळू । निजस्वामी तूं दीनदयाळू ।
तुझी सेवा सांडी तो बरळू । मूर्ख केवळू अतिमंद ॥५९॥
निमेषोन्मेषांचे व्यापार । तुझेनि चालती साचार ।
तुझे सेवेसी विमुख नर । ते परमपामर अभाग्य ॥१६०॥
तुझी सेवा सुखरुप केवळ । तीस उपेक्षूनियां बरळ ।
विषयांचे विषकल्लोळ । जे सर्वकाळ वांछिती ॥६१॥
ज्या विषयांचा विषलेश । थित्या निजसुखा करी नाश ।
जन्ममरणांचा विलास । दुःख असोस भोगवी ॥६२॥
त्या विषयांचे विषयदाते । इंद्र-महींद्र कृपणचित्तें ।
त्यांसी भजती जे विषयस्वार्थे । तेही निश्चितें अभाग्य ॥६३॥
तुझिया कृपा तुझे भक्त । सुखसंपन्न अतिसमर्थ ।
संसारीं असोनि विरक्त । हें नवल एथ नव्हे देवा ॥६४॥
तुझें चरणरज जे सेविती । पृथुजनकादि नृपती ।
त्यासी इंद्रादिक वंदिती । पायां लागती ऋद्धिसिद्धी ॥६५॥
आकल्प करितां तपःस्थिति । ज्या सिद्धींची नव्हे प्राप्ती ।
त्या सिद्धी भक्तां शरण येती । ऐसी श्रेष्ठ भक्ति पैं तुझी ॥६६॥
आणिक साधनें न करितां । तुझे भजनीं ठेविल्या चित्ता ।
सर्व सिद्धी होती शरणागता । स्वभावतां भक्तांसी ॥६७॥
यापरी तुझे उपकार । भक्तांप्रति घडले अपार ।
त्यासी तैंचि घडे प्रत्युपकार । हरिचरणीं साचार जैं स्वयें विरे ॥६८॥
तेंचि विरालेंपण ऐसें । जेवीं प्रतिंबिंब बिंबीं प्रवेशे ।
कां घटकाशींचेनि आकाशें । होईजे जैसें महदाकाश ॥६९॥
ऐसें तुजमाजीं न विरतां । प्रत्युपकार न ये हाता ।
जो पुरवी सर्व स्वार्था । त्यासी विसरतां अधःपातु ॥१७०॥