श्लोक १० वा
ज्ञानविज्ञानसंयुक्त आत्मभूतः शरीरिणाम् ।
अत्मानुभवतूष्टात्मा नान्तरायैर्विहन्यसे ॥१०॥
शास्त्रश्रवणें दृढ ज्ञान । मननाभ्यासें होय विज्ञान ।
या दोंहींची जाणोनि खूण । ब्रह्मसंपन्न तूं होईं ॥२॥
ऐसिया स्वार्थाचेनि लवलाहें । अविश्रम भजावे तूझे पाये ।
म्हणसी वोढवतील अंतराये । त्यासी काये करावें ॥३॥
सांडोनि दांभिक लौकिक । त्यजोनियां फळाभिलाख ।
जो मज भजे भाविक । विघ्न देख त्या कैंचें ॥४॥
त्याच्या विघ्ननाशासी देख । करीं चक्राची लखलख ।
घेऊनि पाठिसी अचुक । उभा सन्मुख मी असें ॥५॥
यापरी गा उद्धवा । जो मज भजे निजभावा ।
त्यासी विघ्न करावया देवां । नव्हे उठावा मज असतां ॥६॥
एवं ब्रह्मसंपन्न जाहलियावरी । आत्मा तूंचि चराचरीं ।
जंगमीं आणि स्थावरीं । सुरासुरीं तूंचि तूं ॥७॥
तूजहूनि कांहीं । अणुभरी वेगळें नाहीं ।
तेथ विघ्न कैंचें कायी । तूझ्या ठायीं बाधील ॥८॥
ब्रह्मादिकांसी जो ग्रासी । त्या काळाचा तूं आत्मा होसी ।
पाठी थापटून हृषीकेशी । उद्धवासी सांगतू ॥९॥
ऐशी बाध्यबाधकता फिटली । संकल्पकल्पना तूटली ।
ब्रह्मानंदें पाहांट फुटली । वाट मोडली कर्माची ॥११०॥
ऐसा ब्रह्मानुभवी जो देख । कर्म तेथ होय रंक ।
वेद तयाचे सेवक । विधिविवेक कामारे ॥११॥
हेंचि किती सांगो कायी । मी त्याचा आज्ञाधारक पाहीं ।
प्रतिष्ठिती जे जे ठायीं । तेथ पाहीं प्रगटतू ॥१२॥
वचनमात्रासाठीं । प्रगटलों कोरडे काष्ठीं ।
दूर्वासा वाइला पाठीं । त्वांही दिठीं देखिलें ॥१३॥
म्हणसी देव ज्याचा आज्ञाधारु । कर्म त्याचें होय किंकरु ।
तरी ज्ञाते यथेष्टाचारु । विषयीं साचारु विचरती ॥१४॥
ज्ञात्यासी स्वेच्छा विषयाचरण । सर्वथा न घडे गा जाण ।
तेही विषयींचें लक्षण । सावधान परियेसीं ॥१५॥
ज्यासी दग्धपटअभिमान । मिथ्या प्रपंचाचें भान ।
मृषा विषयांचें दर्शन । विषयाचरण त्या नाहीं ॥१६॥
जयासी प्रपंचाची आवडी । विषयाची अतिगोडी ।
यथेष्टाचरणाची वोढी । पडे संसारसांकडी तयासी पैं ॥१७॥
ज्ञातयाच्या ठायीं । सत्यत्वें विषयो नाहीं ।
मा भोगावया कायी । अभिलाषी पाहीं तो होईल ॥१८॥
आतां ज्ञातयाचें कर्म । ऐक सांगों त्याचें वर्म ।
नाशतां मनोधर्म । क्रियाकर्म आचरती ॥१९॥