श्लोक ४ था
पितृदेवमनुष्याणां, वेदश्चक्षुस्तवेश्वर ।
श्रेयस्त्वनुपलब्धेऽर्थे, साध्यसाधनयोरपि ॥४॥
नाथिलेंचि चराचर । देव मनुष्य आणि पितर ।
वेदें प्रकाशूनि साचार । पूज्यत्वें थोर प्रतिपादी ॥५३॥
त्याहीमाजीं अतिविषम । उत्तम मध्यम आणि अधम ।
हा त्रिविध भेदसंभ्रम । वेद उपक्रम करुनि दावी ॥५४॥
यापरी गुणदोषलक्षण । तुवांचि वाढविलें आपण ।
या नांव म्हणसी मोक्षसाधन । तरी कां गुणदोष निवारिसी ॥५५॥
ऐशिया निरुपणघडामोडी । तुझेनि बोलें पडे आडी ।
तेणें गुणदोषांची परवडी । बाधा रोकडी अंगीं वाजे ॥५६॥
अवघा संसार काल्पनिक । तेथ एक स्वर्ग एक नरक ।
हा मोक्ष हा अतिबंधक । येणें वेदवादें लोक भ्रमविले तुवां ॥५७॥
पूर्वी पुरुषाचे पोटीं । नव्हती गुणदोषांची गोठी ।
तुझ्या वेदानुवादपरिपाठीं । गुणदोषीं दृष्टी दृढ झाली ॥५८॥
एवं तुझेनि बोलें जाण । लोकांसी आली नागवण ।
’भोगावया’ नरक दारुण । भ्रामक जाण वेदोक्ति तुझी ॥५९॥